СОГЛАШЕНИЯ О СОТРУДНИЧЕСТВЕ МЕЖДУ РЕСПУБЛИКОЙ БЕЛАРУСЬ
И БЕЛОРУССКОЙ ПРАВОСЛАВНОЙ ЦЕРКОВЬЮ – ОСНОВА ЦЕРКОВНО-ГОСУДАРСТВЕННОГО ДИАЛОГА
Шишкова А.М.,
студентка 4 курса УО «ВГУ им. П.М. Машерова», г. Витебск, Республика Беларусь
Научный руководитель – Трусова Е.Г., ст. преподаватель
В настоящее время в Республике Беларусь все более заметную роль играет религиозный фактор. Религиозные принципы воспринимаются в качестве ориентиров нравственного возрождения.
Цель работы: осветить основные положения Соглашения и показать основные направления во взаимоотношении церкви и государства в Республике Беларусь.
В документе говорится, что государство признает церковь «важнейшим социальным институтом, чей исторический опыт, духовный потенциал и многовековая культурная традиция оказали в прошлом и оказывают в настоящем определяющее влияние на формирование духовных культурных и государственных традиций белорусского народа» [3]. Кроме этого, утверждается в соглашении, что «духовные и культурные ценности, хранимые Церковью, являются историческим достоянием белорусского народа и основой его национальной идеи» [3]. Церковь в свою очередь признаёт, что «государство является гарантом сохранения духовных и культурных традиций белорусского народа, исторически сформировавшихся под влиянием Церкви» [3].
Не менее важно и то, что авторы соглашения исходили из того, что «православие исторически является религией большинства белорусского народа». Вместе с тем стороны признали, что документ подписывается «во имя общественного блага и не имеет цели ущемления в правах каких-либо конфессий или верующих граждан» [3].
|
|
|
Стороны признали необходимым заключить соглашения между церковью и соответствующими государственными учреждениями в сфере сохранения и защиты нравственности в обществе; духовного, светского, а также культурного, нравственного и патриотического образования и воспитания; развития совместных социальных программ; охраны, восстановления и развития исторического и культурного наследия; попечение о служащих силовых и правоохранительных учреждений, их духовно-нравственном воспитании; профилактики правонарушений, попечения о лицах, находящихся в местах лишения свободы; науки; здравоохранения; культуры и творческой деятельности; миротворчества на международном, межконфессиональном, межэтническом и гражданском уровнях; работы церковных и светских средств массовой информации; деятельности по сохранению окружающей среды; борьбы с общественными пороками и болезнями, в том числе с наркоманией, алкоголизмом, ВИЧ-инфекцией и др., противодействия «псевдорелигиозным структурам», представляющим опасность личности и обществу; законотворческой работы, имеющей отношение к деятельности Церкви [2, с. 131-132].
|
|
|
Предстоятель Русской православной церкви подчеркнул, что официальные соглашения между Белорусской православной церковью и различными государственными ведомствами являются важнейшим вкладом в развитие церковно-государственного диалога: «Общее рамочное соглашение Белорусской православной церкви с государством, а вслед за ним двенадцать соглашений с различными ведомствами — от министерства обороны до министерства спорта и туризма — свидетельствуют о понимании государством тех возможностей, которые дает гражданину вера, соединенная с активной гражданской позицией».
На данный момент имеются республиканские и региональные программы сотрудничества между церковью и государством. Министерством образования утвержден факультативный курс «Культура и религия», имеются другие достижения в области сотрудничества церкви со светскими образовательными учреждениями. В Белорусском государственном университете и в Витебском государственном университете есть возможность изучать курс дисциплин по специальности «Теология» [1].
|
|
|
Соглашение от 2003 г. о сотрудничестве между Республикой Беларусь и Белорусской православной церковью даёт возможность разнообразить формы взаимодействия государства и религиозных организаций. Это ещё один шаг законодательного закрепления сотрудничества церкви и государства в Республике Беларусь
Литература:
1. Информационная служба Архиерейского Собора / www.patriarchia.ru
2. Котляров, И.В. Республика Беларусь в конфессиональном измерении / И.В. Котляров, Л.Е. Земляков. – Мн.: Издательство МИУ, 2004. – 231с.
3. Соглашение о сотрудничестве между Республикой Беларусь и Белорусской Православной Церковью 2003 г.
ДЗЕЙНАСЦЬ ПОСТАКАЎСКАГА ПАДПОЛЛЯ Ў ЗАХОДНЯЙ БЕЛАРУСІ НАПЯРЭДАДНІ І ПАДЧАС ВЫБАРАЎ У ВЯРХОЎНЫЯ САВЕТЫ СССР і БССР
Ў 1946–1947 гг.
Ярмац А.А.,
аспірантБДУ, г. Мінск, Рэспубліка Беларусь
Навуковы кіраўнік – Ладысеў У.Ф., доктар гіст. навук, прафесар
Пасля заканчэння Вялікай Айчыннай вайны на тэрыторыі Заходняй Беларусі разгарнулася барацьба паміж савецкімі органамі бяспекі і тымі, хто, па розным прычынам, не лічыў савецкі лад законным, альбо проста пазбягаў адказнасці за супрацоўніцтва з ворагам у гады вайны. У савецкай гістарыяграфіі гэтая праблема была пад негалоснай забаронай, але за апошнія гады на свет з’явілася даволі вялікая колькасць разнастайных інтэрпрэтацый тых падзей. Адным з найменш даследаваных аспектаў тэматыкі з’яўляецца дзейнасць постакаўскага падполля ў першыя пасляваенныя гады.
|
|
|
У перыяд падрыхтоўкі да правядзення выбараў у Вярхоўны Савет СССР у 1946 г., і Вярхоўны Савет БССР у 1947 г. значна ўскладнілася грамадска-палітычная сітуацыя ў заходніх рэгіёнах Беларусі. Мэтай даследавання з’яўляецца аналіз уплыву постакаўскага падполля на перадвыбарчыя мерапрыемствы савецкай улады, грамадзянскую актыўнасць насельніцтва і меры органаў дзяржбяспекі, накіраваныя супраць антысавецкіх фарміраванняў.
Найбольш актыўную дзейнасць у час перадвыбарчых кампаній праводзілі падпольныя групы, што размяшчаліся ў Лідскім, Радуньскім, Шчучынскім, Васілішкаўскім і інш. раёнах, аб’яднаныя ў 1946/47 гг. у адзіную структуру – абвод № 49/76. Камендантамм абвода быў Анатолій Радзівонік (“Олех”) [1, с. 296].
Галоўнымі формамі барацьбы постакаўскіх фармаванняў былі антысавецкая агітацыя і прапаганда, тэрарыстычныя акты, сабатаж мерапрыемстваў савецкай улады.
Згодна інфармацыі першага сакратара Лідскага РК КП(б)Б. у час падрыхтоўкі да правядзення выбараў 1946 г. актывізацыя антысавецкіх сіл выявілася ў павелічэнні колькасці нападаў на населеныя пункты раёна і забойства сялянскіх актывістаў у Радуньскім і Лідскім раёнах [2,с. 106].
Сярод насельніцтва распаўсюджваліся друкаваныя лістоўкі, дзе гучаў заклік да насельніцтва не прыймаць удзелу ў выбарах, а тыя, хто ўсё ж пойдуць на ўчасткі будуць лічыцца “падпольнай арміяй” здраднікамі і да іх будуць прыймацца “антыкамуністычныя меры” [3, а.26]. Пасля ліквідацыі кампаніі “Выган”, якая была адказная за антысавецкую прапаганду, у сельскі савет было накіравана 10 чалавек партыйна-савецкага актыву з мэтай агітацыйна-масавай работы сярод насельніцтва [3, а.27]. Заклікі да байкоту выбараў распаўсюджваліся ў шэрагу памежных раёнаў Гродзенскай вобласці [4, а.9].
Сітуацыя яшчэ больш ускладнілася у першай палове 1947 г. Cяляне адмаўляліся балатавацца ў мясцовыя саветы працоўных, непакоячыся за ўласную бяспеку, выказвалі антысавецкія настроі [5, с.79].
З мэтай папярэджання падобных з’яў, органы МУС заходніх абласцей краіны папаўняліся вопытнымі работнікамі, з якіх было сфарміравана 5 аператыўных груп, 3 з якіх былі накіраваны ў Гродзенскую вобласць. У той жа час у аддзелы міліцыі Гродзенскай і Брэсцкай абласцей было накіравана 100 супрацоўнікаў органаў МУС з усходняй Беларусі. Маладзечанская вобласць, у сваю чаргу, была падзелена на аператыўныя ўчасткі, куды накіроўвалі спецыяльныя групы з вопытных супрацоўнікаў крымінальнага розшуку УУС вобласці [1,с. 330].
На пачатку 1947 г. ў Баранавіцкай, Брэсцкай, Гродзенскай, Маладзечанскай, Пінскай і Полацкай абласцях было сканцэнтравана 1880 салдат і афіцэраў войск МУС. У ахове памяшканняў выбарчых участкаў прымалі ўдзел і чырвонаармейцы[6, с. 376].
Прынятыя меры прынеслі плён. Напярэдадні выбараў у Вярхоўны Савет БССР толькі ў Маладзечанскай вобласці было ліквідавана 10 антысавецкіх груп. А на працягу 1947 г. былі амаль ліквідаваны злучэнні абводу №49/76. Тым не менш вырашальны ўдар па постакаўскім падполлі нанесены не быў, і яго ўплыў адбіваўся на мерапрыемствах Савецкай улады на працягу некалькіх наступных гадоў, што вымушала ЦК КП(б)Б вяртацца да разгляду праблемы і мер па яе вырашэнні і пасля выбараў [7, а. 2].
Літаратура:
1. Польское подполье на территории западных областей Беларуси (1939 – 1954 гг) / С.А. Ситкевич, С.А. Силиванович, В.В. Барабаш, Н.А. Рыбак. – Гродно: ГГАУ, 2004. – 345 с.
2. НКВД-МВД СССР в борьбе с бандитизмом и вооружённым националистическим подпольем на Западной Украине а Западной Белоруссии и в Прибалтике (1939 – 1956) / Сборник документов.– М.: Объединенная редакция МВД России, 2008. – 640 с.
3. НАРБ. Ф. 4п. Воп. 29. С. 142.
4. НАРБ. Ф. 4п. Воп. 29. С. 598.
5. Белозорович, В.А. Западнобелорусская деревня в 1939 – 1953 гг./ В.А. Белозорович. – Гродно: ГрГУ, 2004. – 148 с.
6. “Ты з Ўсходняй, я з Заходняй нашай Беларусі…”/ Кн.2: Ліпень 1944 – 1956 гг. – Мн.: Беларуская навука, 2009. – 299[2] с.
7. НАРБ. Ф. 4п. Воп. 61. С. 415.
Дата добавления: 2018-02-18; просмотров: 552; Мы поможем в написании вашей работы! |
Мы поможем в написании ваших работ!