Катрыншчык Шарманщик
На вуліцы вясковай, Вот стоит шарманщик
Дзе ціша і спакой, Грустно за селом,
Стары катрынку круціць И рукой озябшей
Азяблаю рукой. Он вертит с трудом,
На колкім снезе босы Топчется на месте,
Пераступае дзед. Жалок, бос и сед.
А на яго талерцы Тщетно ждет бедняга,
Няма пакуль манет. Денег в чашке нет!
Яго не хочуць слухаць, Люди и не смотрят,
Не хочуць прыкмячаць. Слушать не хотят,
Вакол сабакі злосна, Лишь собаки злобно
Ашчэрана вурчаць. На него ворчат.
Стаіць ён, безуважны Все покорно сносит,
На беды ўсе свае. Терпит все старик,
Ён круціць, і катрынка Не прервется песня
Усё пяе, пяе. И на краткий миг.
Вазьмі мяне, дзядуля, Хочешь, будем вместе
У дальні шлях з сабой! Горе мы терпеть?
|
|
|
Я пад тваю катрынку Хочешь, буду песни
Напоўню верш журбой. Под шарманку петь?
Поль Верлен
Раяль цалуе тонкая рука
У час вячэрні, шэра-ружаваты;
І на крылах, цішэй ад вецярка,
Ў паветры мяккім, пекным паплыла ты
Пужліва песня, і срэдзь комнат хаты
Шчэ дога веяў пах, як ад цвятка.
Што за калыска ціха так гайдае
Стамлёнага, бяздольнага мяне?
Чаго, як жэўжык, песня вымагае?
І што ў канцы яе прыпеў жадае,
Каторы гэтак хутка у акне,
Адчыненым на садзік, замірае?
(Пераклад М.Багдановіча)
А.Рэмбо. Адчуванне
Блакітным вечарам замроены хадок,
Пайду сцяжынай, дзе калоссем коле поле,
Нагамі босымі адчую халадок
І галаву сваю амыць вятрам дазволю.
Ні думаць, ні казаць, ні варушыць нуду.
Мілосць маю душу напоўніць ціхай згодай.
І я адзін далёка, як цыган, пайду
Шчаслівы самы, як з жанчынаю,
з прыродай.
(Пер. Р.Барадуліна)
Джэймс Джойс. Лунная трава
Узором зыбких звездных блесток
Украсит ночь свою канву
В саду, где девочка-подросток
Сбирает лунную траву.
|
|
|
На волосах роса мерцает,
Целует веки ей луна,
Она, сбирая, напевает:
О, ты прекрасна, как волна!
Как залепить мне воском уши,
Чтоб этот голос в сердце стих,
Чтобы не слушать мне, не слушать
Ее напевов колдовских!
Simples
Of cool sweet dew and radiance mild
The moon a web of silence weaves
In the still garden where a child
Gathers the simple salad leaves.
A moondew stars her hanging hair
And moonlight kisses her young brow
And, gathering, the sings an air:
Fair as the wave is, fair, art thou!
Be mine? I pray, a waxen ear
The shield me from her childish croon
And mine a shielded heart for her
Who gathers simples of the moon.
Герман Гессе. Ступени (Из романа «Игра в бисер”) Прыступкі
Цветок сникает, юность быстротечна, Любая кветка вяне; саступае
И на веку людском ступень любая, І старасць месца юнаму запалу,
Любая мудрость временна, конечна, І мудрасць з часам гэтак адцвітае,
Любому благу срок отмерен точно. Нішто не вечна, здоўжыцца памалу.
Так пусть же, зову жизни отвечая, Павінна быць гатовым наша сэрца
Душа легко и весело простится Перарадзіцца, новы даць пачатак
|
|
|
С тем, с чем связать себя посмела прочно, Спалукам іншым, формам, месцам,
Пускай не сохнет в косности монашьей! Ахвяравацца ў іншы распарадак.
В любом начале волшебство таится, У кожным пачынанні тайнасць тая,
Оно нам в помощь, в нем защита наша. Што нашае жыццё абараняе.
Пристанищ не искать, не приживаться, Прыступкамі ўгару павінны йсці мы
Ступенька за ступенькой, без печали, І не прывязвацца, як да радзімы.
Шагать вперед, идти от дали к дали, Дух свету хай не звузіць нам прастору,
Все шире быть, все выше подниматься! Няхай узносіць паэтапна ўгору.
Засасывает круг привычек милых, Вось толькі мы ў адной зжыліся сферы,
Уют покоя полон искушенья. Ужо лянотнасць наша на парозе,
Но только тот, кто с места сняться в силах, І толькі той, хто вечна ў дарозе,
Спасет свой дух живой от разложенья. Перамагае звыкласці хімеры.
И даже возле входа гробового Магчыма, што смяротнае прычасце –
Жизнь вновь, глядишь, нам кликнет клич призывный, Прыступка толькі новага жытла,
|
|
|
И путь опять начнется непрерывный… Не скончыцца жыццё часовым шчасцем...
Простись же, сердце, и окрепни снова. Бывай жа, сэрца! У адраджэнне з тла!
(Пераклад С.Апта) Пераклад В.Сёмухі)
Дата добавления: 2018-05-13; просмотров: 209; Мы поможем в написании вашей работы! |
Мы поможем в написании ваших работ!