Podstawowe i specyficzne rodzaje turystyki
Podział walorów, jaki został zaanonsowany w niniejszym pytaniu, tj. na „podstawowe” i „specyficzne”, przyjął A. Szwichtenberg. Jednak w dostępnej literaturze przedmiotu funkcjonuje wiele innych podziałów, m.in.: A. Kowalczyka, W.
Kurka, W.W. Gaworeckiego, R. Davidson, UN WTO…
Rodzaje turystyki według A. Szwichtenberga: Podstawowe rodzaje turystyki:
• wypoczynkowa - obejmuje podróże w różnych celach; najważniejsze z nich to: wakacje, sport i rekreacja, imprezy kulturalne, odwiedziny u krewnych i znajomych
• krajoznawcza - zaspokaja potrzeby poznawcze turysty
• kwalifikowana (specjalistyczna) - forma turystyki wymagająca przede wszystkim dobrego przygotowania kondycyjnego oraz odpowiedniej aparatury i urządzeń jak również – umiejętności (kwalifikacji).
Specyficzne rodzaje turystyki:
• alternatywna - obejmuje te formy turystyki, które w minimalnym stopniu ingerują w środowisko przyrodnicze, zapewniają odpowiedni kontakt z naturą i społecznością lokalną, a także przeciwstawiają się turystyce masowej i komercyjnej
• ekoturystyka (ekologiczna) -wszelkie formy turystyki, które są adekwatne do właściwych walorów turystycznych, głównie walorów środowiska przyrodniczego, działają zgodnie z obowiązującymi regułami planowania i osiągnięciami techniki w warunkach pełnej etyki ekologicznej, zarówno na etapie przystosowania danego obszaru dla funkcji turystycznej, jak i podczas jego eksploatacji
kongresowa -kongresem nazywa się zebranie o charakterze sesji plenarnej zwoływane zazwyczaj co kilka lat, w którym bierze udział znaczna liczba uczestników (nawet do kilku tysięcy)
• kulturalna - to przede wszystkim odwiedzanie miejsc o dużych wartościach artystycznych i historycznych składających się na dziedzictwo kulturowe człowieka
• przemysłowa - ta forma turystyki rozwijana jest głównie w ramach szkolnego ruchu krajoznawczo-turystycznego
• religijno-pielgrzymkowa -uczestnictwo w różnego rodzaju wydarzeniach religijnych i odwiedzanie miejsc świętych
• socjalna -rozumiana jest ona jako uczestnictwo w ruchu turystycznym osób dysponujących ograniczonymi środkami finansowymi lub upośledzonych z powodu kalectwa, wieku lub trudnej sytuacji rodzinnej, przy czym udział ten umożliwiają lub ułatwiają świadczenia socjalne wnoszone przez państwo lub różnego rodzaju instytucje i organizacje
|
|
|
• weekendowa -nazywana jest również wypoczynkiem świątecznym
• wiejska - głównie wakacyjna, oznacza spędzanie czasu wolnego w środowisku wiejskim; formą turystyki wiejskiej jest agroturystyka
• zdrowotna - w celu regeneracji ustroju przez aktywny wypoczynek fizyczny i psychiczny; jedną z jej jest turystyka uzdrowiskowa.
12. Uwarunkowania i kierunki rozwoju hotelarstwa w Polsce i na świecie Kierunki rozwoju hotelarstwa na świecie:
Hotelarstwo światowe rozwija się dynamicznie i wszechstronnie: powstają nowe hotele- proste i tanie, nastawione na obsługę masowego ruchu turystycznego; powstają hotele i motele, nastawione na obsługę turystów zmotoryzowanych; rozwija się hotelarstwo, powiązane z bazą rekreacyjno-wypoczynkową i sportową; powstają hotele, nastawione na obsługę kongresów, zjazdów, konferencji. Dużą dynamikę rozwojową wskazują usługi hotelarskie w środkach transportu morskiego. Adaptują się obiekty zabytkowe, przystosowując je do obsługi bogatych turystów. Wszechstronnemu rozwojowi hotelarstwa towarzyszy rozwój globalnych organizacji gospodarczych hoteli oraz globalnych systemów rezerwacji.
Globalny potencjał rynku hotelowego na przełomie XX i XXI w. wynosił ponad 13 mln pokoi. Jednak rozmieszczenie tego typu bazy było wyraźnie nierównomierne. Ponad 72% wszystkich pokoi hotelowych znajduje się w Europie Zachodniej i
Ameryce Północnej. Liczy się w tym względzie także region Azji Wschodniej i Pacyfiku (ponad 12%).
Istotnym elementem ogólnej definicji hoteli jest ich klasyfikacja odpowiednio do stopnia luksusu i wygody. W wielu krajach kategoria jest oznaczana liczbą gwiazdek. W Polsce oznaczenie kategorii hoteli gwiazdkami wprowadzono w 1977 r.
|
|
|
Rozpatrując strukturę bazy noclegowej na świecie pod względem kategorii, wyraźnie daje się zauważyć przewagę dwugwiazdkowych hoteli budżetowych, trzygwiazdkowych średniej klasy, które łącznie stanowią około 55% wszystkich obiektów hotelowych.
Najwięcej hoteli pięcio- i czterogwiazdkowych zlokalizowanych jest w rejonie Azji Mniejszej i Pacyfiku oraz w Europie (głównie w Portugalii).
Kierunki rozwoju hotelarstwa w Polsce:
Rośnie liczba hoteli w Polsce, a także stopień ich wykorzystania. Szacuje się, że jest ich około 13 tys.– tak wynika z raportu „Rynek Hotelarski w Polsce 2008” przygotowanego przez „Świat Hoteli”.
W 2007 r. miały miejsce dwa wydarzenia, które w perspektywie mogą wpłynąć na bardziej dynamiczny rozwój hotelarstwa w Polsce i z którymi branża wiąże dość duże nadzieje. Pierwsze z nich to wejście Polski do strefy Schengen, będące konsekwencją naszego członkowstwa w Unii Europejskiej, które może przełożyć się na zwiększenie liczby przyjazdów do Polski turystów zagranicznych. Drugie to przyznanie Polsce Ukrainie organizacji Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej EURO 2012.
Zmienia się struktura hoteli - według nieoficjalnych danych Instytutu Turystyki w 2013 r. najwięcej powstało hoteli trzygwiazdkowych. Proces ten jest naturalny i świadczy o rozwoju środkowego segmentu rynku. Jednocześnie spada liczba obiektów nieskategoryzowanych.
Rośnie wskaźnik wykorzystania hotelowych pokoi. W latach 2005-2007 wyniósł on odpowiednio 43% w 2005 r., 45% w 2006 r. i 47% w 2007 r. W Polsce
ciekawym zjawiskiem jest fakt, iż największe obłożenie mają hotele o najwyższym standardzie. Prym wiodą hotele pięciogwiazdkowe – ich stopień wykorzystania wyniósł w 2007 r. ponad 60% Dla porównania hotele dwugwiazdkowe odnotowały zaledwie 40% wskaźnik obłożenia.
|
|
|
Wzrasta liczba hoteli, zwiększa się ilość inwestycji w sektorze, a co za tym idzie również liczba poniesionych na nie nakładów. Przez kilka ostatnich lat na budowę hoteli w Polsce inwestorzy wydali średnio 1 miliard złotych rocznie. Rok 2007 był pod tym względem wyjątkowy i rekordowy zarazem - koszt inwestycji hotelarskich oszacowano na 2,24 miliarda złotych. Najwięcej obiektów buduje się na Dolnym Śląsku i w Małopolsce. Koszt inwestycji hotelowej w przeliczeniu na jeden pokój waha się w granicach 29-209 tysięcy euro w zależności od gwiazdek.
Inwestorzy stawiają na duże miasta - obłożenie hotelu w największych polskich miastach w 2007 r. przekroczyło 50%. W poszczególnych kategoriach kształtowało się ono jednak bardzo nierównomiernie. Największą ilością hoteli może pochwalić się Kraków. W raporcie porównano liczbę hoteli i obłożenie w nich w największych miastach Polski, takich jak Warszawa, Kraków, Wrocław, Poznań, Katowice, Łódź,
Szczecin i Gdańsk.
13. Uwarunkowania prawno–administracyjne funkcjonowania obiektów hotelarskich w Polsce – rola i znaczenia kategoryzacji
Przed rozpoczęciem świadczenia usług hotelarskich w obiekcie hotelarskim, o którym mowa w art. 35 ust. 1, przedsiębiorca jest obowiązany uzyskać zaszeregowanie tego obiektu do odpowiedniego rodzaju i kategorii. Według ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r., kategoryzacja topodział obiektów danego rodzaju na grupy wg ustalonych kryteriów w celu określenia ich standardów
|
|
|
W Polsce na mocy ustawy o usługach turystycznych z 1997 r. oraz odpowiednich rozporządzeń zostały określone wymogi kategoryzacyjne dotyczące wyposażenia, kwalifikacji personelu oraz zakresu świadczonych w danym obiekcie usług hotelarskich. Dotyczy to tzw. obiektów hotelarskich, których kategorię oznacza się liczbą gwiazdek lub cyfrą rzymską, przy czym ustalono:
- dla hoteli, moteli i pensjonatów – pięć kategorii oznaczonych gwiazdkami,
- dla kempingów – cztery kategorie oznaczone gwiazdkami,
- dla domów wycieczkowych i schronisk młodzieżowych – trzy kategorie oznaczone cyframi rzymskimi
Podjęcie i prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie świadczenia usług hotelarskich nie wymaga uprzedniego zezwolenia ani wpisu do rejestru działalności regulowanej. Działalność tego rodzaju nie należy do działalności reglamentowanej, może ją więc wykonywać każdy z zachowaniem warunków określonych przepisami obowiązującego prawa – dopiero prowadzenie działalności w obiektach hotelarskich wymaga uprzedniego uzyskania zaszeregowania. Obowiązują tu ogólne zasady wiążące wszystkich przedsiębiorców, którzy chcą podjąć i prowadzić działalność gospodarczą. Przede wszystkim osoby te muszą dokonać rejestracji działalności gospodarczej w ewidencji działalności gospodarczej lub w Krajowym Rejestrze Sądowym – w zależności od wyboru formy organizacyjno prawnej. Jednak obowiązek rejestracji nie dotyczy wszystkich osób świadczących usługi hotelarskie. Wyjątek stanowią rolnicy prowadzący działalność agroturystyczna w gospodarstwie rolnym.
Przedsiębiorca, który zamierza rozpocząć świadczenie usług hotelarskich w obiekcie hotelarskim, może ubiegać się o przyrzeczenie zaszeregowania obiektu hotelarskiego do odpowiedniego rodzaju i kategorii, zwane dalej “promesą”. Promesę wydaje, na wniosek przedsiębiorcy, marszałek województwa właściwy ze względu na miejsce położenia obiektu hotelarskiego. Promesa jest wydawana w formie decyzji administracyjnej na czas określony nie dłuższy niż dwa lata.
Usługi hotelarskie mogą być świadczone w obiektach hotelarskich oraz obiektach innych niż hotelarskie. Do obiektów hotelarskich ustawodawca w art. 36.
u.u.t. zalicza: hotele, motele, pensjonaty, kempingi, domy wycieczkowe, schroniska młodzieżowe, schroniska, pola biwakowe.
Obiekty hotelarskie muszą spełniać wymagania co do wielkości, wyposażenia oraz zakresu świadczonych usług, ustalone dla rodzaju i kategorii, do których obiekt został zaszeregowany, oraz wymagania sanitarne, a także inne warunki określone odrębnymi przepisami.
Art. 38 Ustawa o usługach turystycznych
Ewidencją obiektów hotelarskich, przyznawaniem kategorii oraz zaszeregowaniem obiektów hotelarskich do poszczególnych rodzajów zajmuje się w Polsce marszałek województwa. Zaszeregowania pól biwakowych dokonuje i prowadzi ich ewidencję wójt (burmistrz, prezydent miasta) właściwy ze względu na miejsce ich położenia.
14. Główne czynniki określające atrakcyjność turystyczną obszaru. Atrakcyjność turystyczną nadmorskiej strefy rekreacyjnej
Atrakcyjność turystyczna (regionu, rejonu, miejscowości, szlaku) jest pojęciem złożonym. Oprócz obiektywnie istniejących warunków środowiska przyrodniczego i zagospodarowania turystycznego, dużą role w jej ocenie odgrywa subiektywny czynnik psychologiczny. Przez atrakcyjność turystyczną można rozumieć właściwość obszaru lub miejscowości wynikającą z zespołu cech przyrodniczych lub pozaprzyrodniczych, które wzbudzają zainteresowanie i przyciągają turystów.
Na atrakcyjność turystyczna składają się:
• Walory turystyczne (środowisko geograficzne, przyrodnicze, antropogeniczne),
• Zagospodarowanie turystyczne (infrastruktura turystyczna - materialna baza turystyki),
• Dostępność komunikacyjna.
Atrakcyjność turystyczna nadmorskiej strefy rekreacyjnej
Według A. Szwichtenberga nadmorska strefa rekreacyjna (NSR) „jest to obszar wodno-lądowy rozciągający się w przybliżeniu między trzecią rewą, a maksymalnym zasięgiem oddziaływania aerozolu morskiego, obejmujący jednolity funkcjonalnie zespół środowisk przyrodniczych o bardzo wysokich (morze, plaża, wał wydmowy, bór nadmorski, jeziora nadbrzeżne) i wysokich (łąki, pastwiska) walorach wypoczynkowych i krajobrazowych”[2].
Pierwsza rewa określa obszar wodny (do około 150 m od linii brzegowej). Jest to obszar odpowiedni dla dzieci i osób, które nie umieją pływać (maks. głębokość do 2 m).
Druga rewa ciągnie się równolegle do linii brzegowej w odległości 250-300 m i przeznaczona jest dla osób umiejących pływać.
Trzecia rewa to akwen przeznaczony dla osób uprawiających sporty wodne na różnych obiektach (miedzy drugą i trzecią rewą). Wyznacza także maksymalny zasięg turystycznego, w miarę intensywnego, użytkowania wód przybrzeżnych.
Wody położone poza trzecią rewą 500-600 m od linii brzegowej, są rzadko
wykorzystywane turystycznie, użytkują je duże jednostki pływające, jak żaglowce i crusingi.
Maksymalna szerokość NSR może wynosić około 2,5 km.
Nadmorska strefa rekreacyjna wykorzystywana jest głównie dla turystyki wypoczynkowej. Decydują o tym przede wszystkim szerokie plaże i morze.
15. Podstawowe źródła wiedzy krajoznawczej
Definicja krajoznawstwa zmieniała się wraz z jego rozwojem. krajoznawstwo to „całokształt wiadomości o pewnym kraju lub regionie, gromadzących elementy rozmaitych działów wiedzy, potrzebne dla znajomości tego kraju (regionu), podane w sposób ścisły, ale popularny”.
Jako pierwsze źródło wiedzy krajoznawczej podaje się Internet, następnie przewodniki i mapy turystyczne, informatory, poradniki i foldery turystyczne, czasopisma turystyczne oraz inne publikacje krajoznawcze.
Internet
Internet jest obecnie jednym z najpopularniejszych źródeł informacji krajoznawczych. Znaczenie Internetu polega głównie na nieograniczonej zawartości istniejących w nim baz danych. Znajdują się tam nie tylko informacje dotyczące konkretnych obiektów i atrakcji turystycznych, ale też materiały promocyjne, mapy oraz katalogi.
Przewodniki turystyczne
Najważniejszym źródłem informacji krajoznawczej pozostają przewodniki. Oprócz klasycznych przewodników opisujących konkretne miasto lub region coraz częściej spotyka się przewodniki tematyczne. Przewodniki ogólne mogą zawierać informacje dotyczące zarówno całego kontynentu, konkretnego państwa, regionu lub miasta. Rozwój bazy poligraficznej spowodował, iż obecnie wydawane przewodniki zawierają bogatą szatę ilustracyjną.
Osobną grupę przewodników stanowią:
- przewodniki górskie: przeznaczone zarówno dla turystów jak też dla ludzi uprawiających wspinaczkę górską;
- dla rowerzystów, narciarzy, osób zainteresowanych geologią, itp.
Przewodniki prawie zawsze zawierają przegląd szlaków turystycznych, opisy tras wycieczek lub tras zwiedzania.
Mapy turystyczne
Mapy turystyczne, podobnie jak przewodniki, mogą obejmować różne obszary. Do celów turystycznych można wykorzystać zarówno mapy przeglądowe całych państw czy też konkretnych regionów jak i mapy szczegółowe obszarów zainteresowań. Do tej grupy źródeł informacji krajoznawczych możemy również zaliczyć plany miast.
Cennym źródłem informacji są mapy topograficzne. Oprócz treści typowo topograficznej (rysunek poziomicowy, punkty wysokościowe, lasy, wody powierzchniowe, obszary podmokłe, tereny osadnictwa, drogi, etc.) na obecnie wydawanych mapach tego typu nanoszona jest również treść turystyczna (np. szlaki turystyczne). Na odwrocie tych map znajdują się informacje krajoznawcze dotyczące poszczególnych miejscowości.
Дата добавления: 2018-09-20; просмотров: 372; Мы поможем в написании вашей работы! |
Мы поможем в написании ваших работ!