Produkt turystyczny wg V.T.C. Middelton’a:
Istota i główne komponenty rynku turystycznego Rynek turystyczny to „ogół stosunków i relacji zachodzących pomiędzy nabywcami zgłaszającymi popyt na określone dobra i usługi a sprzedawcami oferującymi te dobra i usługi” . Rynek turystyczny tworzą podmioty, czyli sprzedający i kupujący oraz występujące pomiędzy nimi związki i relacje oraz procesy kształtujące się w ramach funkcjonowania tego układu. Współczesny rynek turystyczny w coraz większym stopniu staje się rynkiem globalnym. Jego cechą charakterystyczną jest to, że ze strony usługodawców zdominowały go duże firmy, często o międzynarodowym charakterze, które konkurują pomiędzy sobą oraz z jednostkami lokalnymi i regionalnymi. Elementami rynku usług turystycznych są: popyt i podaż turystyczna oraz cena - popyt turystyczny – wyrażający ujawnione przez nabywców potrzeby w zakresie usług turystycznych Popyt turystyczny jest to suma towarów, dóbr i usług turystycznych, które turyści są skłonni nabyć przy określonym poziomie cen. Specyficzną cechą popytu turystycznego jest to, że kupowanie dóbr turystycznych oznacza nabycie prawa do korzystania z takich dóbr, jak „5xS rozumiane jako: „…woda (sea), plaża i wał wydmowy (sand), bioklimat hartujący (sun), nadmorski bór sosnowy (scenery - krajobraz przyrodniczy) oraz surowce lecznicze, szczególnie solanki (salt-spring)”[1]. - podaż turystyczna – wyrażająca się na rynku wielkością oferowanych usług Podaż turystyczna wg W. Kurka to ogół dóbr i usług turystycznych na rynku turystycznym przy danym poziomie cen. - cena, wyrażająca w pieniądzu wartość wymienna produktów turystycznych. W myśl teorii ekonomicznej cena to wartość towaru lub usługi wyrażona w jednostkach pieniężnych. Cena to odpowiednia ilość pieniędzy, za którą można kupić towar (usługę) lub pewną jego część składową. Poszczególne elementy rynku, podobnie jak jego podmioty, nie funkcjonują w izolacji. Podaż popyt i cena tworzą dynamiczny układ powiązań, który decyduje o funkcjonowaniu mechanizmu rynkowego. Każdy element rynku, ulegając zmianom, wywiera równocześnie wpływ na pozostałe jego elementy. 2. Definicja oraz struktura produktu turystycznego – podejście różnych autorów Według H. Zawistowskiej pojęcie produktu turystycznego obszaru definiowane jest jako „połączony rezultat atrakcji, udogodnień i usług oferowanych w miejscu docelowym”, a dana miejscowość czy region jest takim miejscem (obszarem turystycznym). Produkt turystyczny definiuje się w literaturze w dwóch zakresach czy raczej poziomach: sensu stricte - to, co turyści kupują na rynku turystycznym (w formie pewnego pakietu usług lub każdą z usług oddzielnie), oraz sensu largo (tj. w szerokim znaczeniu) – wszystko, co turyści robią w trakcie określonego pobytu turystycznego, a także walory, urządzenia i usługi, z których w tym celu korzystają. S. Medlik sformułował produkt turystyczny jeszcze szerzej: jako całość doświadczenia turysty, które przeżywa od chwili opuszczenia domu do chwili powrotu. P. Różycki określił produkt turystyczny jako: „zespół walorów turystycznych, zagospodarowania i informacji turystycznej oraz świadczonych usług turystycznych.” Produkt turystyczny, jak każdy inny, ma za zadanie zaspokoić określone potrzeby. Jego zakup powinien zapewnić nabywcom określone korzyści. Ponieważ poszczególne składniki produktu turystycznego spełniają odmienne role, należy je analizować w kategoriach strukturalno-funkcjonalnych.
|
|
|
Struktura produktu turystycznego wg J. Altkorna:
Planista produktu powinien projektować pakiety usługowe na trzech poziomach, a mianowicie: rdzeń produktu, produkt rzeczywisty i produkt powiększony.
|
|
|
- rdzeń produktu: obejmuje podstawową potrzebę jaką chce zaspokoić turysta lub korzyść jaką chce osiągnąć nabywając dany produkt. Rdzeniem korzyści może być więc zaspokojenie potrzeby wypoczynku, zwiedzenie interesującego miasta, polepszenie stanu zdrowia itp.
- produkt rzeczywisty: usługi i dobra, które zaspokajają potrzebę podstawową i potrzeby komplementarne (np. wycieczki, noclegi, wyżywienie).
- produkt powiększony: wyraża koncepcję dodatkowych wartości ponad formalną ofertę (np. bezpłatne ubezpieczenie, dodatkowe wycieczki).
Produkt turystyczny wg S. Wodejko: „produkt turystyczny składa się z dwóch kategorii ekonomicznych – dóbr i usług”:
- dobra i urządzenia turystyczne:
• podstawowe: walory naturalne i antropogeniczne
• komplementarne: baza noclegowa, żywieniowa i towarzysząca oraz sieć i środki transportu
- usługi turystyczne:
• podstawowe: umożliwiają dojazd, pobyt i powrót z miejsca czasowego pobytu
• komplementarne: ułatwiają dostęp do walorów oraz dostarczają usług rekreacyjnych i rozrywkowych
Produkt turystyczny wg V.T.C. Middelton’a:
„produkt turystyczny tworzą: podstawowe dobra turystyczne (walory turystyczne), dobra materialne i usługi świadczone przez wytwórców oraz udogodnienia umożliwiające korzystanie z dóbr turystycznych i nabywanie towarów i usług”
Istnieje takie podejście do produktu turystycznego z punktu widzenia tzw.
marketingu terytorialnego. W tym przypadku mówimy o tzw. produkcie miejsca (product place), na który składają się generalnie 3 elementy: – walory i atrakcje turystyczne,
– infrastruktura i usługi (udogodnienia),
– dostępność komunikacyjna.
3 . Główne czynniki kształtujące podaż turystyczną
|
|
|
(opracowanie: grupa seminaryjna prof. dr hab. Barbary Marciszewskiej)
Podaż – ilość dóbr i usług (turystycznych), jaką producenci są gotowi zaoferować nabywcom przy określonym poziomie ceny.
Czynniki wpływające na podaż:
• czynniki ekonomiczne
• otoczenie przedsiębiorstwa
• społeczeństwo – jego potrzeby w zakresie usług turystycznych
• konsumenci – nabywcy (motywy i cele podróży, moda)
• przedsiębiorstwo (system obciążeń podatkowych, koszty produkcji)
• państwo (interwencja państwa w rozwój gospodarki turystycznej)
Podaż turystyczna – ogół dóbr i usług turystycznych na rynku turystycznym przy danym poziomie cen (W. Kurek). Oznacza ona relację między ilością produktu, którą wytwórcy są skłonni oferować w danym czasie, a ceną przy założeniu, że inne czynniki kształtujące rynek nie ulegną zmianie.
4. Otoczenie zewnętrzne i wewnętrzne popytu w turystyce
popyt turystyczny jest „sumą dóbr turystycznych, usług i towarów, które turyści są skłonni nabyć przy określonym poziomie cen.”
Determinanty popytu turystycznego to czynniki ekonomiczne, demograficzne i geograficzne.
Ekonomiczne: Do grupy czynników o charakterze ekonomicznym zalicza się dwie kategorie ekonomiczne jakimi są dochód i cena. Analizę dochodu należy przeprowadzić w dwóch aspektach:
- dochodów indywidualnych
- dochodów w skali kraju a związanych z sytuacją ogólnogospodarczą.
Sytuacja ogólnogospodarcza kraju wpływa na poziom popytu turystycznego. Jeżeli dochód narodowy nie przekroczy pewnego progu, popyt turystyczny może dotyczyć tylko elitarnych grup społecznych albo może nie pojawić się wcale. Ważnym odniesieniem jest nie tylko poziom dochodu narodowego, ale również struktura dochodowa społeczeństwa odzwierciedlająca poziom ludności na poszczególne grupy dochodowe. Pomimo zaistnienia ekonomicznych warunków popyt turystyczny może się nie pojawić, np. z powodu braku odpowiedniego wzorca konsumpcji, braku produktu turystycznego czy niedostatecznych działań promocyjnych.
|
|
|
Społeczeństwo na gorsze warunki dochodowe reaguje rezygnacją z konsumpcji swobodnej. Zależność turystyki od niemal wszystkich sektorów gospodarki, pogorszenie sytuacji ekonomicznej przedsiębiorstw sprawia, że kryzys musi wpłynąć na popyt turystyczny. Podstawowe znaczenie dla pojawienia się na rynku popytu turystycznego ma dochód. Im wyższy jest dochód, tym większa jest skłonność do nabywania dóbr i usług turystycznych. Niezależnie od dochodów bieżących na powstanie indywidualnego poziomu popytu turystycznego mogą mieć wpływ oszczędności oraz kredyty i pożyczki.
Demograficzne: analizując czynniki demograficzne należy wziąć pod uwagę przede wszystkim liczbę ludności, wiek, wielkość gospodarstwa domowego i jego strukturę, poziom wykształcenia oraz strukturę zawodową i związane z nią miejsce zamieszkania.
Wzrost liczby ludności nie zawsze będzie przekładał się na odpowiedni wzrost wielkości popytu turystycznego. Wynika to z zależności między liczbą ludności a czynnikami ekonomicznymi: w skali świata wzrost liczby ludności powoduje powiększenie się ubóstwa i nędzy; wysoki przyrost naturalny w państwach rozwijających się może oddalić te kraje od konsumpcji turystycznej, co związane jest z czynnikami dochodowymi. Czynnikiem, który wpływa zarówno na wielkość jak i strukturę popytu turystycznego, jest wiek. W zależności od wieku występuje popyt na różne typy aktywności turystycznej, wiek wpływa również na wymagania w odniesieniu do standardu usług. Na ogół największą aktywnością turystyczną charakteryzują się osoby w przedziale wiekowym 15-24 lata. Kolejnym czynnikiem jest wielkość gospodarstwa domowego i jego struktura. Im większa jest liczebność rodziny, tym mniejsza jest jej aktywność turystyczna. Jest to związane z obowiązkami rodzinnymi oraz ograniczeniami finansowymi. Kolejnym czynnikiem jest poziom wykształcenia. Im wyższy jest poziom wykształcenia, tym większy jest udział w turystyce, zarówno w celach służbowych, jak i wypoczynkowych. Poziom wykształcenia wykazuje też ścisły związek z wiedzą i chęcią poznawania świata. Zalicza się tutaj również strukturę zawodową i związane z nią miejsce zamieszkania. Czynniki te wykazują wpływ na dochody, co może zostać odzwierciedlone w popycie turystycznym. Okazuje się, że im wyższa jest pozycja zawodowa danej grupy, tym większa staje się aktywność turystyczna.
Geograficzne: zalicza się tu zwłaszcza czynniki pogodowe w odniesieniu do
turystyki wypoczynkowej oraz wielkość społeczności, w której mieszka potencjalny turysta. Ciepły klimat i słońce, wzrastające rozmiary współczesnych miast oraz pogarszające się w nich warunki życia stanowią istotne przesłanki wzrostu popytu turystycznego.
Układ pozostałych czynników determinujących wzrost popytu turystycznego tworzą:
motywacje natury społeczno-kulturalnej, osobistej oraz psychologicznej, intensywność podróżowania, aktywna polityka turystyczna i skuteczna komunikacja środków masowego przekazu, a zwłaszcza telewizji jako głównego nośnika reklamy produktów turystycznych.
Motywacje – czynniki wewnętrzne funkcjonujące w ramach jednostek wyrażona jako potrzeby i oczekiwania
• związane z pracą,
• z kulturą fizyczną oraz fizjologiczne,
• kulturalne/psychologiczne/edukacyjne,
• towarzyskie i etniczne,
• rozrywka/zabawa/przyjemność, religijne.
5. Podstawowe tezy i założenia pedagogiki czasu wolnego
Pedagogika czasu wolnego - nauka zajmująca się ustaleniami i formułowaniem celów wychowania do rekreacji i turystyki, a następnie wykrywaniem sposobów i warunków ich efektywnej realizacji.
Cele pedagogiki czasu wolnego:
- wychowywanie człowieka do aktywności ruchowej w czasie wolnym.
- kształtowanie świadomości społecznej ukierunkowanej na rozwijanie kultury wypoczynku i zdrowia.
Tezy:
I. Narastanie czasu wolnego – ciągły wzrost ilości czasu wolnego stwarza wiele problemów społecznych. Obecnie nieustannie narasta ilość czasu wolnego, a także ilość czasu przydzielonego na wypoczynek. Tworzy się model sposobu życia, promując wysoki stopień aktywności zawodowej, związany z aktywnym wypoczynkiem w ciągu tygodnia oraz okresem wakacyjnym. Stale zmieniają się relacje między czasem wolnym a czasem pracy na korzyść czasu wolnego. Ukazywanie się troski o własne zdrowie i jakość życia, uzyskiwanej m.in. przez wypoczynek pozwalający na regenerację sił psychicznych i fizycznych, powoduje, że turystyka kształtuje prestiż społeczny.
II. Zagospodarowanie czasu wolnego – przy wypełnianiu treściami czasu wolnego ważne jest poznanie potrzeb i mechanizmów ludzkiego działania;
III. Rozwój człowieka – rozwój osoby ludzkiej polega na jej rozwoju biologicznym, społecznym i kulturowym;
IV. Warunki zaspokojenia potrzeb – nasycenie środowiska życia pozytywnymi wzorami, wartościami i instytucjami wychowawczymi;
V. Ukierunkowanie wychowania – na realizację zadań profilaktycznych i kreacyjnych. Dzięki realizacji zadań pierwszego profilaktycznych następuje eliminowanie i minimalizowanie wysoce niekorzystnych zjawisk w obrębie czasu wolnego, natomiast realizacja zadań kreacyjnych dostarcza inspiracji i zaprawia do twórczych poszukiwań wzorów zachowań wolnoczasowych, zdobywania większego mistrzostwa, osiągania wyższych sprawności i realizacji wartości wyższego rzędu.
Założenia pedagogiki czasu wolnego:
1. Zasoby czasu wolnego rosną wraz z rozwojem społeczeństw.
2. Czas wolny wymaga wypełniania go treściami.
3. Rozwój bio-psycho-społeczny człowieka wymaga treści zorientowanych na zdrowie, na socjalizacje i na kreacje.
4. Przygotowanie człowieka do czasu wolnego wymaga celowego współdziałania wszystkich instytucji, placówek, organizacji, firm.
Postawa do czasu wolnego to:
- względnie trwała gotowość do różnorodnych zachowań w czasie wolnym,
- ukształtowanie w procesie zaspokajania potrzeb w określonych warunkach społecznych, względnie zgodna i stała organizacja wiedzy, przekonań i uczuć, motywów oraz pewnych form działania i reakcji jednostki związana z czasem wolnym,
- względnie trwały układ przekonań, emocji i uczuć oraz zachowań jednostki w odniesieniu do czasu wolnego.
6. Definicja czasu wolnego oraz podstawowe kryteria wyodrębnienia czasu wolnego z budżetu czasu
Główne składowe budżet czasu:
1. Zaspokojenie potrzeb fizjologicznych (sen, higiena osobista, posiłki, odpoczynek bierny)
2. Praca zawodowa
3. Przejazdy
4. Wykonywanie prac domowych
5. Zajęcia poza domem
6. Nauka
7. Czas wolny
Czas wolny: czas pozostający do dyspozycji po wykonaniu obowiązków zawodowych i domowych.
Дата добавления: 2018-09-20; просмотров: 278; Мы поможем в написании вашей работы! |
Мы поможем в написании ваших работ!