Wypoczynek czynny i wypoczynek bierny oraz ich struktura
(opracowanie: grupa seminaryjna dr Andrzeja Lachowicza)
Na wypoczynek składają się różne procesy mające usunąć objawy zmęczenia, w tym m.in. wyrównać zaciągnięty dług tlenowy czy zlikwidować pewne produkty powstałe wskutek przemian energetycznych. W teorii wypoczynku rozróżnia się wypoczynek bierny i aktywny. W praktyce rekreacji stosuje się zazwyczaj wypoczynek aktywny.
Aktywny wypoczynek to wypoczynek połączony z aktywnością odmienną od tej, która spowodowała zmęczenie. Zwykle polega na wykonywaniu wysiłku o umiarkowanej lub małej intensywności z udziałem mięśni, które nie były zaangażowane w wysiłku będącym przyczyną zmęczenia. Z aktywnością tego typu mamy do czynienia w zachowaniu rekreacyjnym, którego dominującą funkcją jest funkcja wypoczynkowa.
Zachowania rekreacyjne dzieli się umownie na dwie kategorie. Pierwsza obejmuje czynności-zajęcia niezwiązane zasadniczo z żadnym wysiłkiem, które możemy określić mianem wypoczynku biernego, np. opalanie się, słuchanie muzyki, oglądanie programu telewizyjnego. Tym czynnościom można nadać miano konsumpcyjnych lub receptywnych.
W drugiej, którą możemy określić jako wypoczynek aktywny, wyróżnia się czynnościzajęcia o przewadze wysiłku, bądź to psychicznego, np. gra w szachy, rozwiązywanie krzyżówek, bądź fizycznego związanego z tzw. Ruchem mięśniowym (pływanie, bieganie, chodzenie
po górach, gimnastykowanie się. Tym z kolei można nadać miano kreatywnych lub ekspansywnych.
Z pewnym uproszczeniem zachowania rekreacyjne można też podzielić na umysłowe
i fizyczne. W zachowaniach umysłowych angażowany jest przede wszystkim układ nerwowy i procesy poznawcze zachodzące w mózgu człowieka (a dokładnie w korze mózgowej), natomiast w fizycznych – układ ruchu mechanizmy energetyczne. W rzeczywistości oba rodzaje omawianych zachowań przebiegają z udziałem obu okładów. Za kryterium podziału zachowań na bierne (pasywne) i czynne (aktywne), umysłowe lub fizyczne, można przyjąć poziom przemiany materii, rozumianej jako ogół przemian biochemicznych i towarzyszących im przemian energii, zachodzących w organizmie i stanowiących podłoże zachowań. Jeśli poziom ten nie przekracza poziomu przemiany podstawowej ponad wydatek energii spoczynkowej wypoczynek można uznać za bierny.
|
|
|
8. Podstawowe kategorie zachowań w czasie wolnym
Czas wolny jest często utożsamiany z rekreacją. Różnica jednak między tymi dwoma pojęciami występuje zarówno w zakresie, jak i w kategorii pojęć. Czas wolny jest pojęciem szerszym, jest kategorią czasu, zaś rekreacja pojęciem węższym, kategorią działania. Poza tym rekreacja jest podstawowym elementem, treścią czasu wolnego – występuje w czasie wolnym – nie musi go jednak wypełniać bez reszty. Poza działalnością rekreacyjną czas wolny może być wypełniony innymi formami działania, np. drzemką, leżeniem, pracą społeczną.
Rekreacja może być bierna lub czynna. Do rekreacji biernej zalicza się m.in.
czytanie książek i czasopism, oglądanie telewizji, słuchanie muzyki. Rekreację czynną dzieli się z kolei na dwie grupy. Pierwsza grupa to rekreacja czynna o przewadze wysiłku psychicznego, do której można zaliczyć na przykład grę w brydża, w szachy, rozwiązywanie krzyżówek. Druga zaś grupa to rekreacja o przewadze wysiłku fizycznego, czyli rekreacja ruchowa (fizyczna).
Podział form rekreacyjnych:
turystyka (pobytowa, wędrowna, podmiejska)
- sport
- środki masowego przekazu (gazety, czasopisma, książki, radio, film, telewizja)
- kultura masowa
- teatry i filharmonia
- wystawy i muzea
- samokształcenie i dokształcanie
- amatorstwo artystyczne
- majsterkowanie i amatorstwo techniczne
- hodowla amatorska
|
|
|
- zabawy i kontakty towarzyskie
- kolekcjonerstwo
- hobby
- aktywność społeczna.
Istnieją jeszcze inne podziały aktywności w czasie wolnym, wszystkie one dadzą się jednak ująć w cztery podstawowe grupy:
- rekreacja fizyczna (ruchowa) – obejmuje wszelkie formy działalności rekreacyjnej – fizycznej (np. ćwiczenia rytmiczne, ćwiczenia ruchowe, gry i zabawy, gry i zabawy sportowe, turystyka itp.)
- rekreacja twórcza – kształtuje osobowość i wpływa na sferę emocjonalną człowieka (formy działalności: plastyczna, muzyczna, teatralna, fotograficzna itp.)
- rekreacja kulturalno-rozrywkowa – obejmuje takie formy jak czytelnictwo, rozrywka umysłowa, gry towarzyskie, koła naukowe itp.
- Rekreacja poprzez działalność społeczną – są to działania dobrowolne, podejmowane w czasie wolnym na rzecz innych.
9. Główne założenia ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych
Ustawa określa warunki świadczenia przez przedsiębiorców usług turystycznych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a także za granicą, jeżeli umowy z klientami o świadczenie tych usług są zawierane na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej.
W skład ustawy wchodzą:
- przepisy ogólne,
- organizatorzy turystyki, pośrednicy i agenci turystyczni,
- ochrona klienta,
- przewodnicy turystyczni i piloci wycieczek,
- usługi hotelarskie,
- zmiany w przepisach obowiązujących oraz przepisy przejściowe i końcowe.
Ustawa o usługach turystycznych jest pierwszym aktem normatywnym w naszym systemie prawnym, który w sposób kompleksowy określa warunki tworzenia i wykonywania działalności przez prowadzących biura podróży oraz obiekty hotelarskie. Zawiera także m.in. regulacje dotyczące przewodników turystycznych i pilotów wycieczek. Przepisy te mają w przeważającej mierze charakter administracyjnoprawny, określają bowiem relacje publicznoprawne między organami administracji a przedsiębiorcami turystycznymi.
|
|
|
Zadania administracji centralnej realizuje minister właściwy do spraw turystyki (Minister Sportu i Turystyki)
Zadania wynikające z ustawy realizowane są na szczeblu regionu – marszałek województwa.
Wymogi, aby uzyskać wpis w rejestrze (wpisu dokonuje marszałek województwa):
- osoby posiadające praktykę oraz właściwe wykształcenie, osoby niekarane
- musi być zawarta umowa gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej lub umowa ubezpieczenia na rzecz klienta
Wykształcenie i praktyka:
- rok praktyki w obsłudze turystów i ukończone studia wyższe w zakresie turystyki i rekreacji, ekonomii, zarządzania lub prawa
- 2 lata praktyki w obsłudze turystów i ukończoną szkołę średnią z zakresu obsługi turystów lub ukończone inne studia wyższe
- 4 lata praktyki w obsłudze turystów i ukończoną inną szkołę średnią
- 6 lat praktyki w obsłudze turystów w pozostałych przypadkach
Elementy umowy o świadczenie usług turystycznych:
1. Organizator turystyki i nr jego wpisu do rejestru
2. Miejsce pobytu lub trasa wycieczki
3. Czas trwania imprezy turystycznej
4. Program imprezy turystycznej
5. Cena
6. Sposób zapłaty
7. Rodzaj i zakup ubezpieczenia
8. Sposób wygłaszania reklamacji
9. Wymagania specjalne klienta
10. Podstawy prawne umowy
Ochrona klienta: ustawa o usługach turystycznych wprowadziła szczególny system ochrony klienta firm turystycznych w Polsce. Działalność organizatora turystyki i pośrednika turystycznego wymaga uzyskania wpisu do Centralnej Ewidencji Organizatorów Turystyki i Pośredników Turystycznych. Organizatorzy i pośrednicy mają obowiązek posiadania gwarancji lub umowy ubezpieczenia. W okresie 20 dni przed datą wyjazdu cena ustalona w umowie nie może być podwyższona.
|
|
|
Przewodnik turystyczny – osoba zawodowo oprowadzająca turystów lub odwiedzających po wybranych obszarach, miejscowościach i obiektach oraz udzielająca informacji o nich. Do zadań przewodnika turystycznego naleŜy oprowadzanie turystów lub odwiedzających, udzielanie fachowej i aktualnej informacji o kraju, odwiedzanych miejscowościach, obszarach i obiektach, sprawowanie opieki nad turystami lub odwiedzającymi w zakresie wynikającym z umowy, a podczas prowadzenia turystów w górach troska o ich bezpieczeństwo w szczególności podczas wyjść wymagających odpowiednich technik i specjalistycznego sprzętu. Przewodnik górski, miejski, terenowy.
Pilot wycieczek –Do zadań pilota wycieczek należy czuwanie, w imieniu organizatora turystyki, nad sposobem świadczenia usług na rzecz klientów, przyjmowanie od nich zgłoszeń dotyczących związanych z tym uchybień, sprawowanie nad klientami opieki w zakresie wynikającym z umowy, wskazywanie lokalnych atrakcji oraz przekazywanie podstawowych informacji dotyczących odwiedzanego kraju i miejsca. Wymogi dla pilota i przewodnika: ukończone 18 lat, ukończona szkoła średnia, stan zdrowia pozwalający na wykonywanie zadań pilota lub przewodnika, niekaralność za przestępstwa umyślne lub inne popełnione w związku z wykonywaniem zadań przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek.
Do obiektów hotelarskich wg ustawy zalicza się: hotele, motele, pensjonaty, domy wycieczkowe, schroniska, schroniska młodzieżowe, kempingi i pola biwakowe.
Kategoryzacja:
- hotele, motele i pensjonaty: 5 kategorii oznaczonych gwiazdkami
- kempingi: 4 kategorie oznaczone gwiazdkami
- domy wycieczkowe i schroniska młodzieżowe: 3 kategorie oznaczone cyframi rzymskimi (I, II, III)
Ewidencja obiektów hotelarskich leży w gestii marszałka województwa, w przypadku pól biwakowych – w gestii wójta, burmistrza gminy lub prezydenta miasta.
10. System organizacji i zarządzania turystyki w Polsce
Za organizację turystyki w Polsce są odpowiedzialne: organy państwowe, samorząd, przedsiębiorstwa turystyczne oraz organizacje specjalistyczne. Spośród organów państwowych wyróżniamy parlament uchwalający odpowiednie akty prawne (jak np. ustawę o usługach turystycznych), radę ministrów, Ministerstwo Sportu i Turystyki, w którego skład wchodzi Departament Turystyki oraz Polską Organizację Turystyczną.
Дата добавления: 2018-09-20; просмотров: 449; Мы поможем в написании вашей работы! |
Мы поможем в написании ваших работ!