Нацыянальнае аб’яднанне Италии
У руху за аб’яднанне краины выдзелилися дзве плыни: рэвалюцыйна-дэмакратычная на чале з Гарыбальдзи и памяркоуная на чале з прэм’ер министрам Сардзинии Кавурам. Для Сардзинии вельми удалым быу удзел у Крымскай вайне на баку антырасийскай каалицыи, бог эта дало знешнепалитычную падтрымку яе аб’яднаучым планам. У 1860 гарыбальдзийцы захапили Сицылию. У вынику кампрамису у 1861 было абвешчана Итальянскае Каралеуства. Для канчатковага аб’яднання не хапала Венецыянскай и папскай вобласцей. Удзел Италии у аустра-прускай вайне и паражэнне Аустрыи пазволили атрымаць Венецыю. Паражэнне Францыи у франка-прускай вайне адзывала гарантуючыя незалежнасць Папскай вобласци войски и Рым далучыли да Италии.
Абвяшчэнне Германскай имперыи.
У Германии таксама было узнята пытанне аб нацыянальным аб’яднанни. Складанай заставалася праблема лидэра, бо на гэту роль прэтэндавали Пруссия и Аустрыя. Хутка стала видавочна, што ролю аб’яднальника замацоувае за сабой пруская дынастыя. На пасаду кирауника прускага урода быу прызначаны Ота фон Бисмарк у 1862, яки распачау аб’яднанне Германии «жалезам и крывей». 23 жниуня 1866 памид Прусияй и Аустрыяй падписаны Пражски мир, паводле якога Пруссия атрымала Ганновер, Фракфурт, Гессен, Нассау. З нямецких зямель на поунач ад раки Майн утварыуся Пауночнагермански саюз, да удзелу у яким Аустрыя не дапускалася, таким чынам быу разбураны Аустар-пруски дуализм. И у цэнтры еуропы усталявалася федэратыуная дзяржава. Гэта стварала сур”езную небяспеку для Францыи, боям и без таго напаткау палитычны крызис. У гэтых умовах Францыя пачынае вайну супраць Пруссии. Амаль сразу Яна набывае для Францыи трагичны характар. У 1870 у Парыжы абвешчана Рэспублика Францыя. У гэтым жа годзе пасля доугих перагаворау з паудневагерманскими урадами была дасягнута дамова ад злицци з пауночнагерманским саюзам. И у 1871 пруски кароль Вильгельм 1 быу абвешчаны германским императарам. З Францыяй быу падписаны вельми цяжки для яе мир. Германия атрымоувала Эльзас, Латарынгию и 5 млрд франкау кантрыбуцыи.
|
|
|
Грамадзянская вайна у ЗША.
У сярэдзине 19 ст у ЗША суиснавали дзве розныя эканамичныя систэмы: Буржазная Поунач, у якой хутка развивалися капиталистычныя адносины и фармиравалася фермерства, и рабауладальницки Поудзень. Плантатары, якия валодали 4 млн неграу, вяли гаспадарку интэнсиуными метадами, што патрабавала новых зямель, таму яны имкнулися да распаусюджвання рабства на поунач, Але на гэтыя ж земли прэтэндавали таксама и пауночныя фермеры. Плантатары экспартавали и импартавали тавары у Еуропу. У вынику поунач страчвала рынак збыту и крыницу сыравины. Рух за адмену рабства абвастрыуся са стварэннем Рэспубликанскай партыи. У 1860 прадстауником Рэспубликанцау быу абраны Линкольн. У адказ на гэта паудневыя штаты абвясцили неабароненасць сваих интарэсау, выйшли з ЗША и утварыи Канфедэрацыю, у якую вайшли 13 з 34 штатау. Пачалася грамадзянская вайна (1861-1865). Спачатку урад Линкольна не ставиу радыкальных мэт, а дамагауся выкання закону, бо ен не дазваляе выхад штата уз ЗША, аднак ваенныя няудачы вымусили урад усе больш рэдакализаваць свае патрабаванни. У 1862 быу выдадзены закон, што кожны грамадзянин старэй за 21 год и яки не ваявау супраць феадальных войскау атрымоувау 65 га зямли пасля выплаты 10 далярау. У 1863 абвешчана воля усим рабам. У 1864 Войски поуначы варвалися на поудзень, што выкликала паустанни неграу. У 1865 была занята сталица Канфедэрацыи и галоунакамандучы армий Поудня генерал Ли вымушаны быу капитулираваць.
|
|
|
XXI ВОПРОС
Отмена крепостного права. Буржуазные реформы 60-х гг XIX в и особоенности их проведения в Беларуси.
Аграрная рэформа 1861 г. у Беларусі.
У канцы 50–х гадоў ХІХ ст. самадзяржаўе прыйшло да трывалай высновы – далейшае развіцце краіны немагчыма без правядзення шэрагаў рэформ. Галоўнай рэформай была аграрная ці сялянская рэформа 1861 г.
|
|
|
19 лютага 1861 г. Аляксандр ІІ падпісаў «Маніфест» і «Агульнае палажэнне аб сялянах, выйшаўшых ад прыгонай залежнасці». Гэтымі актамі абвяшчалася, што «прыгоннае права на сялян ... адменена назаўсёды». Кожны селянін атрымаў свабоду. Свабоднаму чалавеку была патрэбна ўласнасць, таму сялян трэба было надзяліць зямлей.
Сутнасць аграрнай рэформы заключалася ў тым, колькі зямлі і на якіх ўмовах атрымлівалі сяляне і колькі зямлі заставалася за памешчыкамі. Урад найперш клапаціўся аб памешчыках, таму закон прадугледжваў толькі абмежаванае надзяленне сялянства зямлей.
Зямлю давали на душу мужчынскага полу. Зямлю сяляне павінны былі набываць за грошы і ў абавязковым парадку. Грошай у сялян не было. Таму яны павінны былі заплаціць памешчыку толькі 20% ад агульнага кошту зямлі, а 80% складала запазычаннасць, якую пакрывала дзяржава каштоўнымі паперамі; пасля гэтага сяляне павінны былі разлічавацца з дзяржавай на працягу 49 гадоў.
Другая асаблівасць рэформы была ў тым, што сяляне маглі набыць зямлю ва ўласнасць толькі праз 9 гадоў. Гэты перыяд атрымаў назву «часоваабавязанага», калі сяляне яшчэ працавалі на памешчыка ад 30 да 40 дзён на год.
У Беларусі былі свае асаблівасці. Тут дзейнічалі свае мясцовые палажэнні – адно для Ўсходняй Беларусі, другое – для Заходняй. Ва Ўсходняй Беларусі сяляне атрымалі менш, чым на Захадзе. Вынікі і ўмовы «выкупной здзелкі» замацоўваліся ва «ўстаўных» граматах, якія выдаваліся сялянам на рукі.
Вынікі рэформы 1861 г. былі наступнымі: сяляне атрымалі 33,4% воранай зямлі, а памешчыкі – 50,3%, астатняя зямля засталася за дзяржавай.
Дата добавления: 2018-04-04; просмотров: 253; Мы поможем в написании вашей работы! |
Мы поможем в написании ваших работ!