Теории происхождения белорусов и термина «Белая Русь»

ИСТОРИЯ БЕЛАРУСИ

ЭКЗАМЕН

I СЕМЕСТР

1 ВОПРОС

Первобытное общество на территории Беларуси.

Першыя людзи, якия з’явилися на Беларуси у мусцьерскую эпоху 150-35 тыс г.н., были неандэртальцами. Аб гэтым сведчаць археалагичныя знаходки каля весак Свяцилавичы, Абидавичы, Бердыж. Яны карысталися востраканечниками, рубилами, нажами, палявали на маманта, здабывали агонь, будавали прымитыунае жытло са скур жывел. Зараджаюцца пачатки першабытнага мастацтва, абрады.

У перыяд позняга палеалиту (35-10 тыс г.н. ) на тэрыторыи Беларуси з’явиуся чалавек сучачнага физичнага тыпу—краманьенец. Краманьенцы будавали жытло са скур и касцей жывел, жэрдак, засяляли пячоры. З камянеу вырабляли нажы, разцы, сверлы, праколки, скрабки. Палявали на маманта, аленя, дзикага каня. Яны малявали, рабили статуэтки. З’яуляюцца першыя рэлигийныя вераванни—анимизм (вера у духау и душы), татэмизм (раслины и жывелы маюць пэуную силу), фетышызм (пакланенне неадухоуленым прадметам). Галоуная роля належала жанчыне. Яна займалася збиральництвам, прагатаваннем ежы, захоувала хатни ачаг, з ей звязана будучыня роду—нараджэнне и выхаванне патомства.

У мезалице чалавек прник на поунач Беларуси. У гэты перыяд характэрны выраб и макралитау (масиуных прылад працы—сякеры, цесла, кирки) и микралита (дробных вырабау—кавалки пласцин). Шырока выкарыстоувалися лук и стрэлы, быу прыручаны сабака.

Неалит пачауся каля 6 тыс да н.э. Павяличвалася колькасць насельництва. У 3 тыс да н.э. на поунач Беларуси з’явилися финна-угры. Аб гэтым сведчаць назвы рэк (Мардва, Дзвина, Свир), асноуныя занятки—паляванне, рыбалоуства, у знешним выглядзе мангалоидныя прыкметы. Асноуны занятак—рыбалоуства, пераход ад прысвойваючай гаспадарки да вырабляючай—неалитычная рэвалюцыя. Вырабляючь глиняны посуд, каменныя прылады, прыручана буйная рагатая жывела.

Происхождение белорусов.

У канцы неаліту (III - II ст. да н.э.) жыццё першабытнага чалавека рэзка ўскладнілася. Гэта было абумоўлена тым, што пачалася эпоха, якую даследчыкі вызначаюць як перасяленне народаў. На вялізнай прасторы ад Урала да Рэйна і ад Чорнага да Балтыйскага мора пачалі рассяляцца плямёны жывёлаводаў-вандроўнікаў. Першымі на тэрыторыю Беларусі прыйшлі фіна-угорскія плямены, якія раней жылі за Уралам. Фіна-угры належылі да самастойнай расы мангалаіднага тыпу, яны мелі ўласную моўную сямі’ю. Гэтыя плямены засялілі Фінляндыю, Прыбалтыку і часткова Беларусь. Прышэльцы не сустрэлі супраціўлення мясцовага насельніцтва эпохі позняга неаліту таму, што ўмовы сацыяльнага і гаспадарчага жыцця гэтых этнічных груп былі блізкімі.

Больш глыбокія вынінікі для Беларусі і Еўропы мела перасяленне індаеўрапейцаў. Навукоўцы мяркуюць, што гэтыя плямёны засялялі тэрыторыю Індыі і Малой Азіі. Мовазнаўцы сцвярджаюць, што суседзямі індаеўрапейцаў былі плямены старажытных семітаў. Па узроўню сацыяльнай арганізацыі і вядзенню гаспадаркі індаеўрапейцы пераўзыходзілі астатнія народы. Яны жылі патрыярхальным ладам, займаліся жывёлагадоўляй і земляробствам, умелі араць зямлю, сеялі зерневыя культуры (пшаніцу, ячмень, жыта) разводзілі авечак, вынайшлі кола, будавалі наземныя жытлы.

Яны шанавалі рэлігію. Лічылі, што свет складаецца з трох міроў. У верхнім міры жывуць багі /вайны і грома/, арлы і птушкі. У ніжнім міры жывуць рыбы і змеі. Сваімі татемамі яны лічылі быка, мядзведзя, ваўка, каня. Індаеўрапейцы шанавалі камяні. Ідала ўвасабляла куча камянёў.

Плямёны індаеўрапейцаў былі вельмі шматлікімі і разнастайнымі. Сярод іх вылучаліся іранцы, арыі, дарыйцы, хеты, іншыя плямены. Некаторыя з гэтых народаў былі земляробамі, іншыя - воінамі. У індаеўрапейцаў-арыяў кожны мужчына быў воінам, а народ - войскам. У ІІІ тыс. да н.э. індаеурапейцы рухаліся ў Еўропу па трох напрамках. Адна іх частка засяліла Балканы і Апеніны, другая частка засяліла Центральную Еўропу ад Карпат да Іспаніі, Францыі і Англіі; трэцяя частка індаеўрапейцаў дайшла да Прыбалтыкі, Скандынавіі і Германіі. Тэрыторыю ад Карпат да Балтыйскага мора занялі плямены паноў-шраваў, альбо, як іх пачалі называць пазней, славян. Сюды прыйшлі і балты.

Па знешняму выгляду індаеўрапейцы былі чорнавалосымі і цёмнавокімі, мелі невялікі рост. Яны знішчалі мясцовае дарослае мужчынскае насельніцтва, а жанчын і дзяцей бралі ў свае сем’і. На гэтай аснове адбывалася генітычнае і моўна-культурнае ўзаемадзеянне паміж народамі, акрэсліліся моўныя і антрапалагічныя асаблівасці. Плямёны, якія пасяліліся на Поўначы Ёуропы, сталі продкамі германцаў; на тэрыторыі ад Балтыкі; да Волгі - прыбалтаў; на тэрыторыі ад Одры да Дняпра - славян.

У канцы IV ст. да н.э. ў Еўропе пачалася новая эпоха, якую называюць «Вялікім перасяленнем народаў». Вялікае перасяленне завяршылася ў VI ст. н.э. /працягвалася каля тысячы гадоў/. Пачатак перасяленню паклалі плямёны азіяцкіх гунаў. Гэта былі плямены воінаў-качэўнікаў, якія ішлі з Цэнтральнай Азіі. На тэрыторыі Паўночнага Прычарнамор’я гуны разграмілі германскіх готаў і рушылі ў Еўропу. Пад іх ударамі зняліся са сваіх месц іншыя народы - германцы, тюркі, славяне. Пад ударамі варвараў загінула Заходняя Рымская імперыя. Вялікае перасяленне знаменавала закат эпохі старажытных цывілізацый і паклала пачатак перыяду еўрапейскага сярэднявечча.

Вялікае перасяленне захапіла і Беларусь. Яно паклала пачатак фарміраванню ўсходнеславянскай цывілізацыі. У VI-VIII стст. славянскія плямены засялілі тэрыторыю Беларусі, на якой да гэтага жылі балты і фіна-угры. У VIII-IX ст. плямены славян ва Усходняй Еўропе падзяляліся на 13-15 «княжэнняў». Тэрыторыю Беларусі засялілі плямены крывічоў, дрыгавічоў, радзімічаў. Буйнейшым з іх было племя крывічоў. Можна упэўнена лічыць, што сваё найменне крывічы атрымалі ад вярхоўнага жраца-правадыра племені Крыва. Крывічы падзяляліся на полацкіх, смаленскіх і пскоўскіх. У іх былі свае княжэнні.

Племя дрыгавічоў пасялілася паміж Прыпяццю і Дзвіной. Дрыгавічы мелі сваё княжэнне, іх назва паходзщь ад імя-правадыра Драгавіта.

Гэтае племя мела сваю пароду коней і было ваяўнічым. Дрыгавічы заснавалі такія беларускія гарады як Тураў, Пінск, Мазыр, Клецк, Капыль. Сталіцай княства быў горад Тураў.

Радзімічы засялілі тэрыторыю паўднева-усходняй Беларусі - Гомельшчыну і Магілеўшчыну. Яны бяруць свой пачатак ад правадыра Радзіма. Радзімічы жылі самастойна, але плацілі даніну хазарам. Потым яны былі падпарадкаваны Кіеву.

Теории происхождения белорусов и термина «Белая Русь».

В науке существуют разные версии происхождения термина «Белорусь».Одни исследователи связывают происхождение термина с климатическими, географическими и этнографическими особенностями:

-светлая кожа, русые волосы, светлые глаза

-носили белые льняные одежды

-много березовых рощ и лесов

-в период феодализма было холоднее-обилие снегов

Другие ученые связывают происхождение термина с внешнеполитическими факторами («белая»-свободная от татаро-монгол).Этой концепции противоречит тот факт, что название «белая русь» получило наибольшее распространение на нашей территории в то период ,когда восточно-славянские земли были уже независимыми от монголо-татар.Сам термин «Белая Русь» появился в XII веке и относился в то время к Владимиро-Суздальскому княжеству.В XV веке термин «Белая Русь» употреблялся для обозначения Московской руси.В конце XV-середине XVI в. в литературных источниках (в основном в летописях)прослеживалось представление о «Белой Руси» как отдельной белоруской, белоруско-украинской или белоруско-русской территории.Впервые в официальном документе-грамоте короля Яна Собесского от 1675г. употребился термин «Белорусия»,

«Белорусская православная епархия» для Могилевской, Мстиславской и Оршанской епархий.Сначала белорусской называлась только Могилевская православная епархия. Постепенно этим термином стали называть все земли на которые распространялась власть Могилевского епископа. После присоединения в 1772г. северо-восточных земель Белоруси и России это название приобрело новое административно-географическое значение: им стали называть две новые, присоединившиеся губернии- Полоцкую и Могилевскую, которые в 1796г. были объеденены в одну Белорусскую губернию с центром в городе Витебске.Постепенно на протяжении XIX века термин «Белая Русь» распространился на Минскую, Гродненскую и Виленскую губернии.

II ВОПРОС

Образование Киевской Руси—объединенного древнего восточнославянского государства.

Важнай крыницай, якая апавядае аб рассяленни усходних славян и утварэнни сатаражытнаславянскай дзяржавы з’яуляецца «Аповесць минулых гадоу». У ей расказваецца, што яшчэ да утварэння Киеускай Руси иснавали самастойныя плямянныя княжанни, некаторы яз яких, напрыклад, Полацкая зямля, захавали сваю самабытнасць и незалежнасць и у час иснавання гэтай дзяржавы. У «Аповесци минулых гадоу» утварэнне усходнеславяскай дзяржавы звязана з варагами. Летаписец Нестар сцвяржау, што славяне сами запрасили варажскага князя для навядзення парадку, бо палітычны лад славянскіх пляменаў, якія засялілі тэрыторыю сучаснай Беларусі, Расіі і Украіны вызначаўся адсутнасцю моцнага дзяржаўнага і грамадскага парадку, кіруючыя эліты кожнага княжэння лічылі свае звычаі і законы больш дасканалымі і справядлівымі, а звычаі і парадкі суседзяў няправільнымі і дрэннымі. На гэтай глебе ўсходнія славяне вялі неспынныя войны ад якіх цярпелі ўсе. «Аповесць мінулых гадоў» паведамляе, што ў славян «паўстаў род на род, і была ў іх усобіца вялікая», і пачалі ваяваць адно з адным». Князь Рурык прыйшоу са сваей дружынай и паклау пачатак вяликакняжацкай дынастыи Рурыкавичау.

Иснуе 2 тэорыи паходжання Киеускай Руси—нарманская и антынарманская. Старонники нарманскай тэорыи личаць, што Киеуская русь узникла з дапамогай варагау, антынарманисты даказваюць абсалютную самабытнась славянскай дзяржаунасци.

У 882 пераемник Рурыка князь Алег з дружынай, які кіраваў у Ноўгарадзе, захапіў Кіеў. Алег аб'яднаў большую частку славянскіх княжэнняў у межах адной дзяржавы са сталіцай у Кіеве. Гэтая дзяржава атрымала назву Старажытнарускай. Киеуская дзяржава уяуляла сабой своеасабливую федэрацыю напалову незалежных княствау, якия падпарадкоувалися вяликаму князю Киеускаму. У некаторых з их доуги час захоувалися мясцовыя княжацкия дынастыи. Киеуския князи имкнулися захаваць уладу, але барацьба за гэта расцягнулася на усе X стагоддзе. Аб’яднальникам киеускай Руси стау князь Уладзимир. Ен ликвидавау мясцовыя княжанни и пасадзиу у палитычных цэнтрах сваих сыноу. У 988 ен прымае хрышчэнне па грэчаскаму узору. Зрабиу ен гэта, кааб умацаваць уладу, зрабиць яе больш стабильнай. Гэта мела яшчэ и мижнароднае значэнне, таму што з гэтага часу Киеуская Русь станавилася роунай иншым хрысциянским краинам.

III ВОПРОС

Раннее и высокое Средневековье в Европе: утверждение христианства и феодализма.

Еурапейская цывилизацыя была выникам аб’яднання трох асноу: рымскай имперыи, хрысциянства и варварская свету. Рымская имперыя у гэты перыяд была у заняпадзе. Гэта было абумоулена, па-першае, крызисам у пытанни аб пераходзе у спадчыну прастола, брэмем непамерных падаткау, сацыяльными и эканамичными цяжкасцями. У мэтах больш дасканалага упраулення Рымскай имперыяй Яна была падзелена на Усходнюю и Заходнюю. На некаторы час Рымская имперыя аднавила сваю магутнасць, Але хутка зноу пачалися беспарадки. Па-другое, на культуру и вераванни Еуропы значна пауплывала узникненне хрысциянства. Неглядзячы на праследванни хрысциянских апосталау, у Рымскай имперыи были добрыя умовы для распаусюджвання хрысциянства. Рашучы зварот адбыуся у 4 ст, кали императары дазволили спавядаць веру у Исуса и Рымская имперыя стала хрысциянскай. Спасчатку яно распаусюдзилася у гарадах. Хрысциянския абшчыны узначальвалися епискапами, якия выбиралися веруючыми. Епискап мае вышэйшую духоуную уладу, ен быу першай асобай у горадзе. У канцы 6 ст. ен атрымливае асабистае права называцца Папам и становицца главой царквы.

Еурапейския варвары рэгулярна урывалися у Имперыю. У 476 быу звержаны апошни императар и заснаваны дробныя и буйныя варварския каралеуствы. Колькасна заваеуники саступали меснаму насельництву, таму рымская культура была устойлива на большай часке былой Имперыи, а потым пачала распаусюджвацца памиж заваеуникау. У 481 кароль Хлодзвиг заснавау каралеуства франкау са сталицай у Парыжы. И у 496 ен хрысциуся са сваими дружынниками. Разам з хрысциянствам сюда праникла рымская цывилизацыя.

У Брытании сляды рымскай имперыи зникли пад нацискам других народау. К канцу 6 ст. тут утварылася некальки англасаксонских каралеуствау.. У канцы 7 ст. пачалася хрысциянизацыя англаскаксау. У сяр. 8 ст. з’явиуся абрад памазання, яки меу вяликае значэннее—гэта знаменавала умацаваннее саюза царквы и дзяржавы.

Найбольш важным працэсам у сацыяльна-эканамичнай сферы было усталяваннее феадальных адносин, асновай яких з’яулялася феадальная уласнасць на зямлю. Яе фармираванне адбывалася двумя шляхами: канцэнтрацыя зямли у руках вярхушки абшчыны, якая выступала як частка класса феадалау, и шляхам падаравання каралем. Або другими буйными землеуладальниками сваим прыближаным. Спачатку участак зямли (бенефицый) давауся Тольки на умовах службы и тольки на срок службы, але потым, пры вернасци и адданасци свайму валадару, бенефицый усе часцей станавиуся амаль поунай уласнасцью, перахадзиу ад бацьки да сына. Зямля называлася феод, уласник феода—феадал, уся систэма грамадска-эканамичных адносин—феадализм. У сярэднявеччы фармируюцца два асноуных классы феадальнага грамадства: феадалы (уласники зямли), сяляне (трымальники зямли). Сяляне были асабиста-свабодныя и асабиста-залежныя. Асабиста-свабодныя магли пакинуць сваяго гаспадара, адмовицца ад сваих зямельных трыманняу, Яны плацили фиксираваныя грашовыя падатки и выконвали пэуныя работы у свайго гаспадара. Залежныя сяляне таксама абкладвалися падатками, не карысталися свабодай перамяшчэння. Усе грамадския адносины будавалися па прынцыпу «Няма чалавека без гаспадара», не прызнавалася иснаванне проста свабоднага, ни ад каго незалежнага чалавека.

IV ВОПРОС

Первые государственные образования на территории Беларуси (Полоцкое, Туровское и другие княжества).

Еурапейския тэндэнцыи фармиравання дзяржаунасци ахапили и беларуския земли. У «Аповесци минулых гадоу» гаварыцца, што палане, драуляне, дрыгавичы мели свае племянные княжанни—правобраз першапачатковага дзяржаунага утварэння. Найбольшыми сярод их были Полацкае, Смаленскае, Тураускае. У 10 ст. называюцца ужо Вицебскае, Менскае, Аршанскае, Друцкае, Слуцкае, Новагародскае и инш. На мяжы 8-9 ст. вакол Полацка пачало фармиравацца аб’яднанне крывичоу, чкое у дальнейшым ператварылася у самастойную тэратарыяльную, палитычную и эканамичную адзинку. Першыя летаписныя звестки адносяцца да 862 г. Полацкая зямля интэнсиуна развивалася дзякуючы водным гандлевым шляхам, якия звязвали Паудневую Русь, Византыю, арабски Усход, Прыбалтыку, Скандынавию. Анализуючы летаписы, даследчыки прыйшли да высновы, што Полацкае княства уваходзила у склад Киеускай дзяржавы, Але адносины з ей были наминальными и абмяжоувалися тольки удзелам ва узаемавыгадных ваенных мерапрыемствах.

Прыкладна у 70-я гг у Полацку пачау Княжыць Рагвалод. Ен киравау Полацкай зямлей, да саюзу з якой имкнулися наугародски князь Уладзимир и киеуски князь Яраполк. У 980 г.Уладзимир з братам Яраполкам захапили Полацк. Рагвалода забили, Яго дачка Рагнеда узята Уладзимирам у жонки.Яна нарадзила яму сына Изяслава. Згодна паданню, Яна зрабила няудалы замах на жыцце Уладзимира и разам з сынам яе саслали у крэпасць, якая пазней стала вядома як горад Изяслауль (Заслауе). Потым Изяслау быу запрошаны князем у Полацк. Так аднавилася дынастыя полацких князеу.

Пасля смерци Изяслава князем становицца Яго малодшы сын Брачыслау. Брачыслау з сынам Усяславам не личылися з киеускими князями и праводзили самастойную палитыку. Брачыслау у барацьбе з киеуским князем Яраславам Мудрым за Ноугарад атрымау Вицебск и Усвят, якия стаяли на важным шляху са Скандынавии у Византыю. Усяслау Брачыслававич, па прозвишчу Чарадзей, некаторы час падтрымливау мирныя адносины з киеускими князями, Але кали памиж ими пачалися межусобицы, разгарнуу барацьбу за падпарадкаванне Пауночнай Руси. У 1066 штурмам быу узят Ноугарад. У адказ на гэта киеуския князи Яраслававичы на чале з киеуским князем Изяславам пайшли на полацкую зямлю и захапили Менск. У 1067 на Нямизе адбылася битва. Усяслау адступиу. Нягледзячы на выйгранную битву, киеуския князи прапанавали мир и запрасили Усяслава на перагаворы. Усяслау згадзиуся, аднак киеуския князи схапили Яго пад Оршай и адвезли у Киеу. У 1068 г. киеуляне паустали супраць Изяслава, вызвалили Усяслава и зрабили Яго киеуским князем. Хутка ен вярнууся на радзиму. Пасля Яго смерци памиж сынами вялася мижусобная барацьба. Найбольш моцным удзелам быу Менски. Тут княжыу Глеб Усяслававич, ен праводзиу палитыку узвышэння Минска, имкнууся пашырыць Менскае княства. Феадальная раздробленасць и бясконцая варожасць князеу аслабляли Полацкую зямлю.

Тураускае княства прымыкала да паудневых межау Полацкай зямли. Палитычны цэнтр—Турау, буйны горад—Пинск. Турау упершыню упаминаецца у летаписе у 980 г. Турауская зямля адпавядае рассяленню дрыгавичоу. У Тураве быу адначасова и князь и пасадник, што незвычайна для княствау. У 10-11 ст. тураускае княствазнаходзилася у цесным палитычным кантакце с Киевам, Але у 12 ст. Турау выйшау з падпарадкавання Киеву, и у им склалася самастойная княжацкая дынастыя.

V ВОПРОС

Появление христианства на белорусских землях. Развитие культуры в IX-XIII вв.

Аб высоким узроуни сацыяльна-эканамичнага и культурнага развицця усходних славян сведчыць «Аповесць минулых гадоу». У ей азначаецца, што шмат гарадоу у Полацкай Руси узникали да дастаткова высоким узроуни як матэрыяльнай, так и духоунай культуры. Византыйския аутары таксама адзначали высоки узровень культуры усходних славян. Значную ролю у культурным развицци усходних славян адыграла хрысциянская рэлигия. 988 быу пачаткам хрысциянизацыии, Але на яе распаусюджванне спатрэбилася яшчэ шмат часу. Аднак вядома, што Рагнеда была хрысциянкай, и нават прыняла хрысциянски пострыг пад имем Анастасия, яе сын Изяслау быу хрысциянинам и пры им у Полацку ужо быу адзин хрысциянски храм. Рэлигия аказала уплыу на распаусюджванне письменства и адукацыи. Перакладалися на стараславянскую мову шматликия павучэнни, у 11 ст. пачалося летаписанне. «Аповесць минулых гадоу» была написана манахам Киева-Пячорскага манастыра Нестарам. Аб распауюджванни письменства на тэрыторыи Беларуси сведчаць знойдзеныя ва многих гарадах писала—прадметы, якия выкарыстоувалися для письма. Знойдзены таксама берасцяныя граматы. У полацку пры Сафийским саборы иснавала библиятэка, у якой захоувалися рукаписныя книги. Вяршыняй мастацкай литаратуры личыцца усим вядомае «Слова пра паход Игаравы».

Перапискай царкоуных книг займалася сярод иншых княжна Прадслава, вядомая у гисторыи пад имеем Ефрасинни Полацкай. Нарадзилася, як личуць у 1104. У юнацтве стала манашкай, прыняушы имя Ефрасиння. Яна заснавала каля Полацка жаночы манастыр, пры яким адкрыла школу для навучання дзяцей письменнасци. Яна падаравала Спаскай царкве жаночага манастыра крыж, зроблены Лазарам Богшам па яе заказу и эскизу. Памерла Яна у 1167, ажыццявиушы падарожжа у Иерусалим. Пасля яе смерци невядомы аутар склау яе «Жыцие».

Таксама вядомым чалавекам з’яуляецца Кирыла Турауски. Ен нарадзиуся у Тураве каля 1130 у багатай сям’и. Ен быу прызначаны епискапам у сваим горадзе, ен быу вядомым письменникам, асветниками и аратарам.

Выдатным царкоуным дзеячам з’яуляецца Климент Смаляцич, на працягу 7 гадоу быу киеуским митрапалитам.

Актыуна развивалася дойлидства. На Беларуси было тры школы дойлидства—полацка-вицебская, гродзенская, смаленская. Вядомы пабудовы гэтых школ: Барысаглебская царква у Бельчыцах, Спаса-ефрасиннеуская царква у Полацку, Сафийски сабор,Барысаглебская царква або Каложская у Гродне,и г.д.

Высокага узроуню дасягнула выяуленчае и дэкаратыуна-прыкладное мастацтва. Галоуными жанрами были манументальны жывапис (фрэска, мазаика), иканапис, книжная минияцюра.

Таким чынам, матэрыяльна-духоуная культура старажытных беларусау вылучалася высоким узроунем развицця. Яна захоувала свае уласцивыя Тольки ей звычаи и вераванни. Прыняцце хрысциянства падняло на новы узровень культуру крывичоу, радзимичау и иншых пляменау, якия жыли на тэрыторыи Беларуси.

VI ВОПРОС

Социально-экономические и политические предпосылки формирования ВКЛ.

У 30-60-х гадах XІІІ ст. у палітычнай гісторыі Еўропы адбыліся значныя змены. Гэтыя змены былі абумоўлены ўтварэннем новай дзяржавы. Гэтай дзяржавай было Вялікае княства Літоўскае /ВКЛ/. Сацыяльна-эканамічныя, палітычныя і іншыя перадумовы аб'ектыўна спрыялі ўтварэнню ВКЛ. Галоўнымі сярод іх былі наступныя эканамічныя прычыны. Мангола-татарскае нашэсце і агрэсія крыжакоў прывялі да таго, што княствы Старажытнарускай дзяржавы былі эканамічна і палітычна разбураны, страцілі незалежнасць і бяспеку. Знакаміты гандлевы шлях «з вараг у грэкі», які праходзіў праз Полацкае княства, перастаў існаваць. Эканамічныя стасункі Полацка, арыентаваныя на Усход, таксама былі разбураны. Па гэтых прычынах Полацк страціў сваю эканамічную магутнасць, палітычны уплыў, дзяржава ўжо не магла бараніць свае інтарэсы, развівацца і абараняць грамадзян.

У такіх умовах гандлевыя шляхі краін Паўночна-Заходняй і Цэнтральнай Еўропы былі пракладзены праз тэрыторыю Заходняй Беларусі, праз Гародню, Наваградак, Ваўкавыск. У гэты рэгіён пачалася масавая міграцыя насельніцтва, што ратавалася ад мангольскай навалы і шукала бяспечнае жыццё на Захадзе. У выніку ўсе насельніцтва рэгіёна - гараджане, феадальная эліта, купецтва, сялянства - было зацікаўлена ва ўтварэнні моцнай палітычнай улады, якая змагла б забяспечыць сацыяльную стабільнасць, стварыць добрыя ўмовы для эканамічнага развіцця і змагацца са знешнімі ворагамі. Насельніцтва рэгіёна падтрымлівала палітычную ўладу фінансамі, зброяй, войскам. Дзякуючы гэтай падтрымцы працэс утварэння ВКЛ набыў магутнасць і завяршыўся ў даволі сціслыя гістарычныя тэрміны.

Працэс утварэння ВКЛ узначалілі палітычныя колы Наваградка. Узвышэнне Наваградка было заканамернай з'явай. Гэты горад з X ст. быў сталіцай невялікага княства, якім валадарыў Кіеў. Потым горад трапіў у залежнасць ад галіцка-валынскіх князеў, якія мелі моцную ваенную сілу. У 40-х гадах XІІІ ст. наваградцы пачалі змагацца за самастойнасць, таму што валынскія князі ужо не мелі такой сілы.

Наваградцы запрасілі ўзначаліць уладу ў горадзе князя Міндоўга. Сярод даследчыкаў няма адзінай думкі наконт паходжання гэтай гістарычнай асобы. Большасць даследчыкаў лічыць, што Міндоўг быў варажскім князем, які жыў у Прыбалтыцы. У 1246г. Міндоўг прыняў праваслаўе і пачаў княжыць у Наваградку.

Зразумела, княжэнне Міндоўга не адпавядала інтарэсам галіцка-валынскага княства і крыжакоў, бо гэтыя суседзі самі імкнуліся завалодаць Наваградкам. Таму Міндоўгу трэба было весці цяжкую барацьбу з гэтымі дзяржавамі. У гэтай барацьбе Міндоўг выкарыстоўваў усе магчымыя палітычныя сродкі: вайну, дыпламатыю, рэлігію, хітрасць і жорсткасць. Напрыклад, каб спыніць крыжакоў і атрымаць падтрымку на Захадзе, Міндоўг у 1252г. прыняў каталіцтва і каралеўскую карону ад папы Рымскага. Але праз некаторы час Міндоўг вярнуўся ў язычніцтва. Каб прымірыцца з галіцка-валынскімі князямі Міндоўг аддаў валы-нянам свойго сына Войшалка, які быў адзіным нашчадкам Міндоўга. Праз некаторы час Войшалк прыняў манаства.

Усе гэта і шмат што іншае дазволіла захаваць новую дзяржаву ў барацьбе з ворагамі. У 1263г. Міндоўг быў забіты змоўшчыкамі, якіх узначальваў жрэц Транята. Транята толькі адзін год кіраваў дзяржавай- «зямлей Міндоўга». У 1264г. дзяржаву узначаліў сын Міндоўга Войшалк, які вярнуўся да грамадскага жыцця. Войшалк здолеў узмацніць дзяржаву. У перыяд яго княжэння /1264-1267 гг./ дзяржава атрымала афіцыйную назву - Вялікае княства Літоўскае.

Узрастанне палітычнага ўплыву ВКЛ адбылося пад час праўлення князя Тройдзеня /1270-1280 гг./. У гэты перыяд пачалося фарміраванне беларускага рыцарства. Тройдзень разграміў крыжакоў і мангола-татараў, яго армія не ведала паражэння. У перыяд княжэння Віценя /1295-1316гг./ адбылося пашырэнне тэрыторыі ВКЛ. У 1307г. было падпісана пагадненне паміж Наваградкам і Полацкам. Згодна з гэтым дагаворам Полацкае княства ўвайшло ў склад ВКЛ, захаваўшы некаторую аўтаномію ў галіне кіравання. 3 гэтага часу княства пачало называцца Літоўскім і Рускім. У перыяд княжэння Гедыміна /1316-1344 гг./ у склад ВКЛ былі ўключаны амаль усе беларускія землі, у тым ліку Берасцейшчына, Міншчына, Турава-Пінскае княства.

Такім чынам, працэс утварэння ВКЛ завяршыўся ў пачатку ХIV ст. Па свайму сацыяльнаму і нацыянальнаму складу гэта была феадальная беларуска-літоўская дзяржава.

VII ВОПРОС

Внешняя политика ВКЛ

Знешняя палітка ВКЛ у ХIV- ХVI ст. вызначалася некаторымі асабліваcцямі. Гэтыя асаблівасці былі звязаны з тым, што ўнутранае становішча дзяржавы было вельмі цяжкім.Феадальная палітычная эліта ВКЛ была падзелена на дзве часткі, якія вялі жорсткую барацьбу за ўладу і ўласнасць на зямлю і прыгонных сялян. Другім фактарам была грамадзянская вайна, якая працягвалася фактычна да канца ХV ст. У гэтых умовах дзяржаўная ўлада была слабой, грамадства вызначалася нестабільнасцю, дзяржава не магла бараніць свае інтарэсы ва ўзаемаадносінах з сузедзямі, ды і суседзі імкнуліся выкарыстаць унутраныя цяжкасці ВКЛ на сваю карысць.

Заходні напрамак знешняй палітыкі ВКЛ быў звязаны з Крэўскай ўніяй і паспяховай барацьбой з крыжакамі. Перамога ў бітве над Грунвальдам заставіла Захад лічыцца з геапалітычнымі інтарэсамі ВКЛ. Да ВКЛ паважліва ставіліся і імператары Свяшчэннай Рымскай імперыі, і папы Рымскія.

Усходні напрамак палітыкі ВКЛ быў абумоўлены узаемаадносінамі з Вялікім княствам Маскоўскім. Праваслаўныя феадалы ВКЛ з ліку буйных удзельных князеў і магнатаў у перыяд грамадзянскай вайны знаходзілі падтрымку на Усходзе. Каб захаваць сваю маёмасць і ўладу яны пераходзілі пад пратэктарат Масквы.

Вялікае княства Маскоўскае, карыстаючыся падтрымкай Залатой Арды, у XIV ст. абвясціла сябе правапераемнікам Старажатнай Русі. Пасля гэтага маскоўскія князі пачалі «збіраць» тыя землі, якія некалі ўваходізілі ў склад Кіеўскай Русі. «Збіранне», як правіла, праходзіла шляхам вайны і далучэння новых тэрыторый да Масквы. У сярэдзіне ХV ст. Іван ІІІ ажаніўся на апошняй візантыйскай принцессе Сафіі, узяў сабе візантыйскі дзяржаўны герб-двухгаловага арла, а затым абвясціў Маскву абаронцай усяго праваслаўнага свету. Тым больш, што ў 1453 г. Візантыйская імперыя перастала існаваць.

Такім чынам, знешнепалітычная напружанасць паміж ВКЛ і ВКМ была абумоўлена тэрытарыяльнымі і рэлігійнымі супярэчнасцямі, барацьбой за лідэрства у рэгіёне. Гэтыя супярэчнасці вырашаліся на шляху вайны. Спачатку знешне ўсе ішло добра. У 1449г. Казімір I і Іван ІІ заключылі дагавор аб дружбе і мяжы. Іван ІІ абяцаў не ваяваць за Смаленск і Украіну, а Казімір 1 - не змагацца за Ноўгарад і Пскоў. Але ў 1500 годзе Іван ІІІ пачаў вайну з ВКЛ. 14 ліпеня 1500г. у бітве на рацэ Вёдрыш войска ВКЛ пацярпела паражэнне. У выніку ВКЛ страціла 9 гарадоў 700 вёсак.

Сын Івана ІІІ, Васіль ІІІ, вырашыў канчаткова перамагчы Вільню. У 1514 г. ён пачаў новую вайну. Але 8 верасня 1514 г. у бітве каля Оршы войска ВКЛ атрымала перамогу. Пасля гэтага ў 1522 г. быў падпісаны мір, які цягнуўся 25 гадоў. За гэты час Маскоўскае княства стварыла моцную армію, захапіла Казанскае і Астраханскае ханствы, пачало каланізаваць Сібір.

У 1558 г. Іван IV, які стаў першым маскоўскім царом, распачаў так званую Лівонскую вайну. Урад Івана IV разглядаў гэтую вайну як важны крок на шляху да пераўтварэння Маскоўскага царства ў новы ІІІ Рым - новую магутную імперыю, якая зможа паспяхова змагацца з Захадам.

У гэты час Лівонскі ордэн быў слабы і цярпеў паражэнне. У 1559 г. кіраўніцтва ордэна звярнулася па дапамогу да ВКЛ. Затым быў падпісаны дагавор, згодна з якім тэрыторыя Лівоніі пераходзіла пад пратэктарат ВКЛ. Расія доўга разважала, а затым Іван IV пачаў вайну з ВКЛ. Вялікае княства Літоўскае да вайны было не падрыхтавана, і ў кароткі тэрмін армія Маскоўскага царства захапіла значную тэрыторыю ВКЛ. Сродкаў на вайну ў ВКЛ не хапала. У гэты час падаткі ў гарадах узраслі на 1000%. Агульнадзяржаўны падатак серабшчызны ўзрос у 5 разоў. Вялікі князь заклаў большасць сваіх маёнткаў, але сродкаў і часу ўсе роўна не хапала.

У такіх умовах ВКЛ звярнулася па дапамогу да Польшчы. Перагаворы пачаліся ў 1566 годзе і завяршыліся ў 1569г. падпісаннем Люблінскай уніі. Умовы і сутнасць уніі былі наступнымі:

1. Абедзве дзяржавы зліваліся ў адзінае і непадзельнае цэлае і новая дзяржава атрымала назву Рэчы Паспалітай.

2. Кіраўнік дзяржавы - кароль, выбіраўся толькі ў Польшчы. Сталіцай дзяржавы быў толькі Кракаў.

3. Адзіным заканадаўчым органам дзяржавы станавіўся агульны Сойм, паседжанне якога праходзілі па чарзе і ў Польшчы, і ў ВКЛ.

4. ВКЛ захавала некаторыя аўтаномныя правы у межах Рэчы Паспалітай.

Княства мела права на свой асобны бюджэт, сваё войска і сваё заканадаўства, якое не павінна было супярэчыць інтарэсам агульнай дзяржавы.

Умовы ўніі былі несправядлівымі ў адносінах да ВКЛ. Княства страціла тэрыторыю Украіны, якую кароль перадаў Польшчы. Палітычныя супярэчнасці закладзенныя Люблінскай уніяй, нераўнапраўе народаў, страта ВКЛ свайго суверэнітэта не ўмацоўвалі агульную дзяржаву, наадварот, гэта спрыяла нараджэнню агульнага крызісу Рэчы Паспалітай.

Такім чынам, знешняя палітыка ВКЛ у ХУІ ст. прывяла да ўтварэння Рэчы Паспалітай.

VIII ВОПРОС

Общественно-политическое устройство и социально-экономическое развитие Литовского княжества.

Уладаром дзяржавы быу вялики князь. Улада вяликага князя у межах дзяржавы спачатку ничым не абмяжоувалася, и ен з’яуляуся адзинай крыницай права. Але ужо у 15 ст. Яна абмяжоуваецца шляхецкими прывилеями, а потым и магнацка-шляхецкими палитычными органами. У вынику унии з Польским Каралеуствам сцвярдзиуся прынцып выбарнасци манаха, што таксама было своеасабливым инструментам абмежавання яго улады. Да 14 ст. урадавую дзейнасць ажыццяуляу Тольки сам князь, але трэба было арганизоуваць дваровую гаспадарку, з’явилися праблемы у унутранай и знешняй палитыке, таму з’явилися спецыяльныя урады и органы цэнтральнага киравання. У руках адной асобы магли спалучацца многия урадавыя фунцкцыи, але да Люблинскай унии гэтыя инстытуты не были самастойными. А тольки выконвали даручэнни князя. Сапраудными дзяржауными органами Яны стали. Кали пачали выконваць пастановы вальнага сейма. У землях-абласцях цэнтральную уладу увасабляли спачатку намесники, потым ваяводы и старасты.

Паны-рада. Першым рэальным крокам па абмежаванни улады вяликага князя стала княжацкая рада. З дакументау вядома, што князи раилися са сваими баярами. Да сяр. 15 ст. Склад и кмпетэнцыя рады не вызначалися, але актам Гарадзельскай унии буйная зямельная арыстакратыя атрымала шырокия палитычныя правы, и князь быу пастаулены у залежнаць ад яе. Потым яны атрымали права выбираць новага князя пасля смерци цяперашняга. У другой палове 15 ст. найбольш выразна акрэслиуся склад рады. У яе ваходзили духоуныя и свецкия вельможы, вяликакнажацкия намесники, удзельныя князи. Шлях у раду адкрывауся для кожнага, хто належай да вольнага шляхецкага саслоуя и быу падданым ВКЛ. Рэальна у ей пасаянна засядали прадстауники вышэйшай элиты, найбольш магутныя и заможныя людзи. И нават праваслауныя прадстауники заможных родау займали месца у радзе, хаця па Гарадзельскай унии уваходзиць магли тольки каталицкага веравызначэння, але праваслауныя духоуники у раду не дапускалися. У пачатку 16 ст. вызначылися и паунамоцтвы рады. Яна ведала дыпламатычными пытаннями, абаронай и финансавыми пытаннями, кантралявала справы шляхецтва и раздачу зямель, выконвала шэраг судовых функцый. Палитычная вага паноу-рады пачала змяншацца, кали утварыуся новы дзяржауны орган—шляхецки сейм.

Вялики сейм.Спачатку удзел у их брали прадстауники самых розных сацыяльных груп—браяр, шляхты и мяшчан. Были таксама и абласныя сеймы, якия ведали справами вобласци. Памиж баярами-шляхтай и мяшчанами вялася барацьба за свае интарэсы, якая скончылася пабедай першых. Таму абласны сейм ператварыуся у орган шляхецкага стану. Пад кан. 15 ст. на аснове абланых сеймау утварыуся агульны сейм усих зямель ВКЛ. Зараз манарх кликау на сход не тольки элиту (раду), але и прадстауникоу баярства-шляхты.

Сацыяльна-эканамичнае развицце.

У 13-16 ст працягвауся працэс фармиравання феадальных адносин. Галоуная каштоунасць—зямля. Галоуны занятак—земляробства, жывелагадоуля. Вярхоуным землеуладальникам личыуся князь. У валасцях зямля знаходзилася ва уладанни грамады и у асабистым карыстанни сялян, акрамя лугоу, сенажаци. Вадаемау, якими карысталися калектыуна. У 15-16 ст феадалам и царкве были пажалаваны значныя угоддзи. Адбывауся рост феадальнага землеуладання таким чынам: зямлю даравау князь, буйныя феадалы даравали зямлю царкве, надзяляли ей сваих феадалау, купля-продаж зямли, залог з наступным адчужэннем. Дробных землеуладальникау, атрымаушых зямлю за службу у войску называли баярами, пазней—шляхтай. Сярод буйных землеуладальникау были князи, магнаты, паны. У 16 ст усе землеуладальники ураунаваны у правах. Усе называюцца шляхтай. Статус сялян таксама змяняуся. Яны страцили права распараджацца зямлей, стали землекарыстальниками у феадалау. Иснуюць наступныя этапы запрыгоньвання сялян:

1. Прывилей 1447 канчаткова замацавау права феадалау на вотчынны суд

2. 1 Статут ВКЛ 1529 адмаулялу сялянам у парве уласначци на зямлю.

3. “Устава на валоки” 1557 замацоувала сялян за их зямельными надзелами—валоками.

4. 2 Статут ВКЛ 1566 увеу 10-гадовы пошук беглых сялян.

5. 3 Статут ВКЛ 1588 павяличыу пошук да 20 гадоу. Перавод сялян, якия пражыли боьш за 10 гадоу назямли феадала у разрад непахожых—сялян. Якия не магли пераходзиць ад аднаго феадала да другога.

У 15 ст з’яуляюцца фальварки, феадалы памяншаюць надзелы сялян. Ствараюць сабе добрыя земли. Сяляни становяцца землекарыстальниками, за права карыстацца зямлей павинны працаваць на зямли феадала.

Развиваюцца гарады, звязана гэта з развиццем рамяства и гандлю. Гарадское насельництва атрымала назву мяшчане. Для абароны сваих интарэсау рамесники аб’ядноувалися у цэхи, купцы у гильдыи. З 14 ст гарады пачынаюць атрымоуваць Магдэбургскае права. Яно давала гарадм самакираванне, судовы имунитэт, падаткавыя льготы, права валодання гарадской зямлей, права мець уласны герб, вызваляла ад службы у войску. У канцы 16 ст гэта права атрымали амаль усе больш-менш крупныя гарады.

IX ВОПРОС

Культура Беларуси во второй половине XIII-первой половине XVI в. Влияние идей Возрождения на ее развитие.

Беларусь у складзе ВКЛ уяуляла сабой рэгиен, адкрыты для знешняга культурнага уздзеяння. Беларусы личыли, што культура Заходняй Еуропы выдатны прыклад для пераймання. Найбольш яскравами прыкладами культурных кантактау стала абавязковая адпраука дзяцей на вучобу у Еуропу. Менавита гэта спрыяла хуткаму распасюджванню магдэбургскага права, цэхавай систэмы, мястэчкау, фальваркау. Заходния майстры аднавили мураванае дойлидства. З уликам раманскага и гатычнага стыляу были узведзены магутныя замки и Гродне, Навагрудку, Лидзе, Миры и г.д. Усе большую папулярнасць стали атрымливаць гуманистычныя идэи итальянскага Рэнесансу. Першай праявай гэтага стала книгадрукаванне на роднай мове. У Беларуси гэтую справу распачау Ф. Скарына (1490-1551), яки атрымау адукацыю у Кракауским и Падуанским универсицетах. Ен выдавау книги и Празе, Вильне. На гэты ж час выпадае дзейнасць и миколы Гусоускага (1470-1533) яки з’яуляецца пачынальникам свецкай литаратуры у ВКЛ. У Кракаве выдау паэму «Песня пра зубра». У гэты час набывае силу пратэстански рух, кальвинизм. Будуюцца цэрквы, храмы. Пратэстанты актывизавали книгадрукаванне на Беларуси. Была выдадзена Библия на беларускай мове. Вядомым рэфарматарским дзеячам з’яуляецца С. Будны («Катэхизис»), В. Цяпински («Евангелле»)

Свецкая литаратура. Радзивил Сиротка пиша мемуары, у яких расказвае аб сваих вандраваннях у замежныя краины, створана «Прамова Мялешки», дзе расказваецца пра шляхту, Яна крытыкуецца, асуджаецца знишчэнне народных традыцый.

Адукацыя. Хутка развивалася адукацыйная справа на Беларуси. Найбольш высоки узровень мели калвинисцкия школы, адна з их была заснавана князем Радзивилам и карысталася значнай папулярнасцю. Другия канфесии таксама спрабавали не адставаць, адчынялися праваслауныя брацкия школы, пачали працаваць унияцкия семинарыи.

Архитэктура. Згодна з канцэпцыяй «идэальнага горада» усе будынки у горадзе павинны уяуляць цэльны ансамбль. Побач са старыми кварталами пачали узникаць «новыя гарады». У минску у гэты час з’явилися Ракаускае и троицкае прадмесце, пачау будавацца Верхни горад. Амаль поунасцю итальянскими майстрами быу перабудаваны Нясвиж. Магнацкия рэзидэнцыи, пабудаваны я у гэты час мели рэпрэзентыуны характар,: шырокия вокны, вытанчаныя вжы, арыгинальна дэкарыраваныя унутраныя интэр’еры. Так были перабудаваны Гродзенски и Мирски замки.

Мастацтва. Значныя змены з’явилися и у мастацтве. З’явилася имкненне рпазнаць чалавека, раскрыць яго унутраны свет. Мужчыны малявалися у рыцарских даспехах (партрэт Радзивила), жанчыны у багатых адзеннях (партрэты Слуцкай, Алелька-Радзивил)

X ВОПРОС

Консолидация белорусской народности (XIV-XV вв.)

Працэс фармиравання беларускай народнасци заняу дастаткова працяглы перыяд и адбывауся пад уплывам геаграфична-климатычных, сацыяльна-эканамичных, палитычных, царкоуна-рэлигийных фактарау, а таксама агульнаейрапейских тэндэнцый.

Беларуская мова. З моманту утварэння ВКЛ Яна меля статус дзяржаунай, хутка пашыралася и распаусюджвалася. У беларускай мове есць пэуныя асабливасци, напрыклад цвердае «р», «дзеканне», «цеканне», фрыкатыуны гук «г». У гэты час беларуская литаратурная мова пачынае выцясняць з афицыйнага ужытку царкоунаславянскую мову. Дзяржауны статус падцверджваецца тым, што менавита на ей были написаны Статуты ВКЛ, а таксама большая частка дакументау. Развивалася беларуская литаратура свецкага и рэлигйнага характару, аднак войны 17-18 ст прывяли культуру у поуны заняпад. Адной з праяу гэтага працэса стала звужэнне ужывання беларускай мовы, хутка быу зацверджаны перавод справаводства на беларускую мову. Але гэта не азначала поунага адмоулення ад беларускай мовы, новы этап складвання беларускай литаратурнай мовы пачауся у 19 ст.

Рэлигия. Да сярэдзины 16 ст пераважная частка усходнеславянскага насельництва ВКЛ была праваслаунай. Усе спробы вяликих князеуутварыць у дзяржаве аутакефальную царкву скончылася няудачай, вядучая роля засталася за Маскоуским патрыярхам, таму праваслауная вера паступова стала асацыиравацца з «рускай». Аднак пасля Крэускай унии (1385) значна узрос уплыу каталицтва, якая пашыралася сярод шляхты и магнатау. У эпоху рэфармацыи з’явиуся кальвинизм. Мэтайякого было пераадоленне мижканфесиянальных размежаванасцей. Аднак у Польшчы и итве была трывалая пазицыя у каталицтва и хутка пашырылася Контррэфармацыя и пратэстанцки рух страциу падтрымку вядучых магнацких родау. Беларусы таксама рабили спробу аб”яднаць супрацьстауленыя хрысциянския канфесии. И у 1596 г была заключана Брэсцкая царкоуная уния. Нягледзячы на тое, што у 18 ст ужо палова беларусау была униятами, каталицкая царква прэтэндавала на вядучыя пазицыя, акрамя гэтага, праваслауная царква не была выцеснена з Беларуси, бо у яе была падтрымка з боку Расии. А кали яшчэ дадаць наяунасць буйных яурэйских и мусульманских абшчын, то становицца видавочнай уся стракатасць и супярэчливасць рэлигийнага жыцця таго часу.

Менталитеэт и этничная самасвядомасць. З часой старажытнасци у беларусау, як и у других народау, выпрацоувалися пэуныя адметнасци у спосабе мыслення и складу Розуму. Так, у беларусау засталося уяуленне аб рэальнасци иснавання злыхи добрых духау, вера у цудадзейную силу слоу. У делейшым тыповыми рысами нацыянальнага менталитэту стала талерантнасць (верацярпимасць), высоки узровень рэлигийнасци, патрыятызм, працавитасць.

Паходжанне назвы «Белая Русь».

1. Белы колер адзення, таксама цэнтральнае размяшчэнне у славянским свеце.

2. Воблик беларусау: бландзины з галубыми ци светла-шэрыми вачыма

3. Горад Бельск на тэрыторыи Польшчы мог даць назву усей падкантрольнай тэрыторыи

4. «Белы»--незалежны ад мангола-татарау.

5. У Еуропе: поунач—чорны, захад—белы.

XI ВОПРОС

Европа Нового времени. Реформация и абсолютизм.

У другой палове XVI ст. у эканоміцы Заходняй Еўропы панавала мануфактурная вытворчасць. Падзел працы ў мануфактуры садзейнічаў росту прадукцыйнасці працы, аднак тэхналагічны працэс быў прымітыўны. Машыны ў мануфактурах не выкарыстоўваліся, таму галоўнай вытворчай сілы з’яўляўся чалавек. Тэхнічных і тэхналагічных адкрыццяў у гэты час было мала. Тэхналагічныя змены ў вытворчасці адбыліся ў XVII ст. У гэты час у Заходняй Еўропе пачалі выкарыстоўваць сілу вады з дапамогай млына. Вадзяны млын меў усе элементы машыны: механічную рухальную сілу, першасны рухавік, крывашыпную перадачу і рабочую машыну. У другой палове XVII ст. у Францыі былі вынайдзены паравыя насосы, у якіх выкарыстоўвалася энергія пара.

Павелічэнне вытворчасці тавараў садзейнічала развіццю гандлю. Амаль ва ўсіх еўрапейскіх краінах, якія мелі калоніі, склаліся гандлёвыя кампаніі. Накапленне капіталу ў гандлі ішло вельмі хутка. Таму сярод купцоў пачала фарміравацца фінансавая алігархія, якая стварала банкі, фінансавыя кампаніі, манапалізіравала фінансавы рынак і гандаль.

Развіццё рынкавых адносін закранула і еўрапейскую вёску. У XVII ст. 80% насельніцтва краін Заходняй Еўропы ўсё яшчэ займалася сельскай гаспадаркай. Генезіс капіталізму ствараў умовы і для аграрнага перавароту, які атрымаў назву “аграрнай рэвалюцыі”. Сутнасць гэтай рэвалюцыі заключаецца ў тым, што зямля стала таварам, а вядзенне сельскай гаспадаркі стала справай прыбытковай. Таму землеўладальнікі здавалі вялікія ўчасткі зямлі ў арэнду. У выніку сяляне страчвалі зямлю, ішлі ў горад шукаць працу і стваралі рынак таннай рабочай сілы. Адначасова ў вёсцы адбыўся падзел сялянства на беднату, сераднякоў і фермераў.

Развіццё рынкавых адносін знішчала сацыяльныя абмежаванні і стварала спрыяльныя ўмовы для аб’яднання грамадства. Таму на базе існаваўшых этнасаў/народаў/, якія мелі ўласныя дзяржавы, уласную мову і ўласную культуру адбылося станаўленне еўрапейскіх нацый. Прадстаўнікі трэцяга саслоўя, абвясцілі сябе абаронцамі “нацыянальных інтарэсаў”. Гэтае насельніцтва склала новую палітычную эліту, якая імкнулася атрымаць дзяржаўную ўладу.

Станаўленне індустрыяльнай цывілізацыі надало магутны штуршок развіццю навукі. У XVII ст. адбылася навуковая рэвалюцыя. Яе сутнасць заключаецца ў тым, што ў аснову навуковых даследаванняў была пакладзена новая метадалогія. Гэтая метадалогія была заснавана на эксперыментальных методыках і назапашванні практычнага вопыту. Асновы новай метадалогіі былі замацаваны ў працах такіх філосаваў, як Ф.Бэкан, Р.Дэкарт, Б.Спіноза. У XVII ст. чалавек навукі быў не антычным мудрацом, не “ чорнакняжным “ магам сярэднявечча, а менавіта эксперыментатарам, які паспяхова спасцігаў раней невядомае. Навуковыя веды ўзнялі свядомасць грамадства на новую ступень. “Новы час” – гэта перыяд сусветнай гісторыі, які ахоплівае другую палову XVI-XIX стст. – час станаўлення і развіцця індустрыяльнага грамадства. У гэты гістарычны перыяд адбыліся істотныя змены і ў палітычным жыцці грамадства. Палітычнымі сімваламі новага часу сталі англійская буржуазная рэвалюцыя 1640-1649 гг. і Вялікая французская рэвалюцыя канца XVIII ст. Перамога гэтых рэвалюцый адкрыла дарогу да палітычнай перамогі індустрыяльнай цывілізацыі і ў іншых краінах. Важнай палітычнай падзеяй новага часу была вайна за незалежнасць англійскіх калоній у Паўночнай Амерыцы, якая закончылася ўтварэннем ЗША. У 1776 г. была прынята “Дэкларацыя незалежнасці” гэтай дзяржавы. З гэтага моманту індустрыяльная цывілізацыя выйшла за межы Еўропы і набыла сусветны характар.

XII ВОПРОС

Образование Речи Посполитой и статус ВКЛ в ее составе.

Утварэнне глядзи у 7 пытанни. (Люблинская уния)

Утварэнне Рэчы Паспалітай не скасавала Вялікага княства Літоўскага, але палітычнае і эканамічная становішча мясцовага насельніцтва значна пагоршылася. Выбары ў агульны сойм паказалі, што рашаючая роля ў ім належыла польскай шляхце. Так, усяго ў сойме налічвалася 180 дэпутатаў, але толькі 46 дэпутатаў прадстаўлялі ВКЛ. Многія беларускія магнаты не трапілі ў склад паноў - радных. Палітычныя пытанні, якія беларуская шляхта “прасіла” вырашыць у польскага караля шляхам прыняцця адпаведных законаў, не траплялі ў агульны Сойм.

Таму вельмі хутка дэпутаты сойма ад ВКЛ дамагліся выдання асобных заканадаўчых актаў для дзеяння ў межах ВКЛ, што не было прадугледжана Люблінскай уніяй. Цалкам верагодна, што гэтыя законы прымаліся на асобных паседжаннях дэпутатаў Сойма ад ВКЛ. Выданне Статута 1588 г. адбылося такім жа шляхам. Улічваючы дыскрымінацыю з боку Польшчы, Статут ВКЛ 1588 г. у многіх выпадках адыходзіў ад умоў Люблінскай уніі. Так, артыкул 12 Статута забараняў палякам набываць зямельную ўласнасць у межах ВКЛ. Статут захоўваў права ВКЛ на асобнае заканадаўства, уласны дзяржаўны апарат і войска. Польскія паны не мелі права займаць дзяржаўныя пасады ў межах ВКЛ. Адметным было і тое, што статут 1588 г. замацаваў у якасці дзяржаўнай старабеларускую мову.

Аднак у целым гэтыя прававыя нормы не маглі спыніць галоўнага- заняпаду дзяржаўнасці, страту беларусамі нацыянальнай Айчыны, наступу паланізацыі. Справа ў тым, што ў Рэчы Паспалітай з цягам часу ўсе галіны ўлады – заканадаўчую, выканаўчую, судовую – прыбрала ў свае рукі шляхта. Гэты працэс ішоў пад дэвізам: “ не рушыць старыны, не ўвадзіць навіны”.

Кароль Рэчы Паспалітай выбіраўся на сойме і поўнасцю залежыў ад яго рашэнняў. У 1573 г. была прынята пастанова згода з якой 16 сенатараў заўсёды знаходзіліся пры каралі і з’яўляліся яго дарадцамі ў любой справе. Гэта азначала, што палітычная ўлада набыла выразны алігархічны характар. Толькі шляхта мела права распараджацца дзяржаўнымі падаткамі, яна склікала паспалітае рушэнне, з 1632 г. шляхта пачала кантраляваць чаканку манеты, з 1775 г. - раздачу каралём дзяржаўных зямель. Палітычная абмежаванасць каралеўскай улады прывяла да таго, што рэальных фінансаў, маёмасці і ўлады кароль не меў.

Акрамя таго, у пачатку XVII ст. шляхта атрымала права на канфедырацыю і рокаш. Канфедырацыя – гэта саюз шляхты, выкліканы якой-небудзь прычынай. Як правіла, тая ці іншая частка шляхты ставіла сабе на мэце абарону сваіх правоў альбо барацьбу за палітычную ідэю, напрыклад, абарону каталіцтва. Рокаш – гэта выключнае права шляхты на барацьбу супраць караля, калі апошні парушаў якое-небудзь яе права замацаванае Соймам.

Такім чынам, агульная палітычная сістэма Рэчы Паспалітай была па форме рэспубліканскай, а па зместу і сутнасці – алігархічнай. Гэта садзейнічала развіццю ўсеагульнага крызісу Рэчы Паспалітай.

Выключныя правы, якімі валодала польская шляхта, вабілі палітычную эліту ВКЛ. Таму на працягу XVII ст. амаль уся беларуска-літоўская шляхта прыняла каталіцтва і была асімілявана палякамі. Гэты працэс ахапіў і дзяржаўную ідэалогію, якой з’яўлялася хрысціянства. У Рэчы Паспалітай галоўная роля належыла каталіцкаму касцёлу, а ў ВКЛ – праваслаўнай царкве.

Палітычныя супярэчнасці, войны паміж Вільняй і Масквой, а потым паміж Рэччу Паспалітай і Маскоўскім царствам спрыялі таму, што ў ВКЛ узмацніўся ўніяцкі рух, які ставіў на мэце аб’яднанне праваслаўнай царквы, але не з касцёлам увогуле, а толькі з Ватыканам. Пасля таго, як у Маскве ў 1589 г. быў створаны патырярхат, які атрымаў права на кіраванне праваслаўнай царквой і ў ВКЛ, уніяцкі рух у ВКЛ рэзка ўзмацніўся.

У 1595 г. папа Рымскі падпісаў акт уніі для праваслаўнай царквы ў межах ВКЛ, а ў 1596 г. праваслаўныя епіскапы ВКЛ са свайго боку падпісалі царкоўную унію з Рымам у Брэсце. Згодна з умовамі ўніі праваслаўная царква трапіла ў палітычныю і кананічную залежнасць ад Рыма, але кампрамісам было тое, што яна захавала традыцыйную праваслаўную абраднасць.

Такім чынам, палітычнае, прававое і ідэалагічнае становішча ВКЛ у складзе Рэчы Паспалітай вызначалася стратай асноў дзяржаўнасці і нацыянальнай самабытнасці ва ўсіх сферах жыцця народа.

XIII ВОПРОС

Войны и социально-политические конфликты на территории Беларуси (вторая половина XVII-первая половина XVIII)

Дата добавления: 2018-04-04; просмотров: 782; Мы поможем в написании вашей работы!

Поделиться с друзьями:

12 3 Следующая ⇒

Мы поможем в написании ваших работ!